Het straatverkeer in Viñales, Cuba is absoluut krankzinnig: een paard en wagen worden gevolgd door een moderne raceauto, gevolgd door een Sovjet-motorfiets die duidelijk in elkaar is gezet in iemands garage, gevolgd door een enorme tourbus die de smalle landweg inslikt, gevolgd door een haan die werkeloos de straat oversteekt.
Dit kleine stadje - ongeveer twee uur ten westen van Havana gelegen - is een verbluffend assortiment van authentiek plattelandsleven en commercieel toerisme. Viñales ligt in een adembenemende tropische vallei en is een rustig plattelandsdorpje dat bekend staat om zijn rijke bodem (de stad is gecentreerd rond tabaksteelt). Rommelend de stad in langs de rotsachtige weg, komen we langs een boer wiens leerachtige huid wordt verduisterd door dagen in de zon die een paard bestuurt op een tweewielige kar. "Is dat voor de toeristen?" Ik vraag Orly, onze gids. "Nee, zegt hij, dat is een manier van transport."
Ik werd 's morgens wakker met het geluid van verschillende kraaiende hanen - het meest betrouwbare alarm van de natuur. Kleine jongens en meisjes liepen zonder begeleiding naar de plaatselijke school. Een horde mensen drukte buiten de markt toen deze opende, in de hoop eieren op te slaan. De stad is bekleed met huizen met één verdieping die een levendige verscheidenheid aan kleuren hebben - limoengroen, warmroze, havana-blauw. Er is slechts één hoofdstraat en er lopen ongeveer drie parallel lopende straten. Daarna stopt de stad heel eenvoudig.
En toch is Viñales ondanks dit alles de afgelopen jaren een populaire toeristische bestemming geworden. De New York Times noemde het een must-see-bestemming in 2016, en hoewel er geen hotels in of rond het gebied zijn, is vrijwel elk huis een casa particulares - een privéwoning waarin kamers te huur zijn. Veel van deze zijn nu beschikbaar op Airbnb, dat in april 2015 in Cuba begon te werken en nu meer dan 4.000 vermeldingen in het land heeft.
Volledige openheid, ik bezocht Viñales voor een (al te korte) overnachting als onderdeel van een persreis naar Cuba met Airbnb. Voor $ 46 per nacht verbleef ik in een charmant verblijf, uitgerust met een ruim dakterras, witte schommelstoelen en schommels van waaruit men rustig kon kijken naar de zonsondergang over de vallei.
Bussen ademden massa's Amerikaanse toeristen uit in Viñales, van wie de meesten er gewoon voor de dag waren, gelokt door de rondleidingen van geurige tabaksboerderijen en paardrijden door de roestkleurige velden.
Gedroogde, vergelende tabaksbladeren hangen als gordijnen in een houten hut die we hebben bezocht tijdens een rondleiding door een tabaksboerderij, licht dat door de scheuren straalt. Een oude Cubaanse cowboy, zijn vingers permanent ingeprent met as, rolde een handvol sigaren en wenkte ons om ze te roken, herinnerde ons eraan te rollen terwijl we puften en nooit te diep in te ademen.
We hebben geluncht in Casa de Confianza, een boerderij-tot-tafel restaurant in Finca Paraiso Agroecologica, vol met rijen en rijen groenten met opvallend uitzicht op de vallei. Het was absoluut vol met buitenlanders, maar het was ook veruit de beste maaltijd die we hadden tijdens onze vijfdaagse reis naar Cuba. Obers brachten een schijnbaar eindeloze reeks heerlijke gerechten, waaronder kip, varkensvlees, groenten en bonen, geserveerd in serviesgoed dat eruit zag alsof het van oma's pantry kwam.
De kenmerkende drank is een medicinale Piña Colada gemaakt met pepermunt, basilicum, citroengras, kaneel, kokosmelk en anijs. In plaats van de alcohol erin te mengen, plaatste het restaurant een fles rum aan tafel voor ons om aan de drank toe te voegen zoals we wilden. Het smaakt compleet anders dan het suikerachtige brouwsel waaraan ik gewend ben - een pittige, pulpachtige drank die net zo gezond aanvoelt als rijk is. Weken later kan ik de zaden nog steeds proeven.
'S Avonds aten we in een eenvoudig openluchtrestaurant dat aanvoelde als het terras van iemands huis, de ruimte bestaande uit twee lange tafels bedekt met goedkope vinyldoeken, het dak opgehouden door een paar gammele houten balken. Het voelde alsof we vijven daar voor altijd hadden kunnen blijven, omdat er geen reserveringen zijn om te eren, geen plaatsen om te bereiken, geen afspraken om na te komen. We dronken rum diep in de nacht terwijl een groep muzikanten ons serenade met liefdesliedjes.
Later liepen we over het onverharde pad, niet wetende waar we precies naartoe gingen, maar wetende dat alle wegen naar huis leidden. We hebben ons overgegeven aan het soort rust dat je alleen op het platteland kunt vinden, het soort dat voortkomt uit het zijn genesteld in de koele nachtlucht, en de diepe sterrenhemel en de constante stilte.
In de duisternis is er maar één gloeiend licht: een restaurant dat net zo goed uit New York City had kunnen worden getransplanteerd - de bar vol met mooie flessen wijn, de naam glanzend in neon zwart en wit. Het leek zo vreemd daar, in een stad waar iedereen al lang naar bed was gegaan, behalve de enige haan die nog steeds aan het kakelen was.
