Muziek is iets dat voor altijd een deel van ons gezin is geweest tijdens de feestdagen. Het begon toen ik klein was, en mijn vader [muzikant Lang Scott] stak zijn akoestische gitaar uit en samen met mijn moeder [countryzangeres Linda Davis] huilden we van deur tot deur in onze buitenwijk buiten Nashville, zingend in harmonie als gezin.
In de vroege jaren 2000 namen we die caroling-traditie mee naar het podium in het Gaylord Opryland-resort in Nashville, in de vorm van een familiale kerstshow die we drie jaar lang deden. Het was echt een geweldige manier om niet alleen samen te zijn tijdens de feestdagen, maar ook om anderen blij en opgewekt te maken.
We hadden ook andere tradities. Kom op kerstavond, mijn zus, Rylee, en ik zou één geschenk openen - altijd PJ's - iets dat ik heb voortgezet met mijn 4-jarige dochter, Eisele, en mijn man [Chris Tyrrell].
Alleen nu, op kerstochtend, voordat we de rest van de geschenken openen, lezen we het kerstverhaal uit Luke in de Bijbel en zeggen we een dankgebed - een van Chris 'bijdragen. En in plaats van een kunstmatige boom, hebben we een echte. Chris komt uit de staat New York, dus hij groeide op en ging elk jaar naar een kerstboomkwekerij. Ik ben zo dankbaar dat hij die traditie in onze familie heeft gebracht! Er gaat niets boven die geur, en nu, sinds Eisele, voelt de traditie nog leuker, omdat we haar kunnen laten kiezen welke ze leuk vindt.
Maar deze kerst wordt extra speciaal voor ons, niet alleen omdat we kort na de vakantie twee nieuwe kleine meisjes de wereld in brengen, maar ook omdat het de laatste zal zijn met Eisele als enig kind.
Toen we haar vorig jaar meenamen naar het winkelcentrum om de kerstman te zien, was Eisele te druk om hem de draai te laten zien die ze tijdens de dansles leerde om hem om cadeautjes te vragen. Dit jaar hebben we een doorlopend verlanglijstje (natuurlijk krijgt ze een fractie van wat ze wil), maar als we door kinderwinkels lopen, denkt ze vooral na over wat ze voor de nieuwe baby's kan krijgen. Ik krijg een brok in mijn keel als ik eraan denk.
We hebben lang gehoopt en gebeden om aan onze familie toe te voegen, maar het was een mooie timing omdat Eisele op de perfecte leeftijd is waar ze zich ervan bewust is en ervan geniet en er bij betrokken is. Die eerste kerst na mijn miskraam was moeilijk, en eerlijk gezegd vergeet je nooit met elke mijlpaal. Je moet gewoon elke dag opstaan en blijven ademen en hopen dat er iets goeds uit komt. Door muziek, die zo'n genezer is voor zoveel mensen, inclusief ikzelf, heb ik mijn hart in mijn lied gestort: 'Uw wil'. Samen met geloof en familie heb ik het verlies op een gezonde manier kunnen verwerken.
Mijn familie doet de kerstshow misschien niet meer, maar goede vrienden weten dat we altijd zin hebben in een gezinsgezang. Mijn moeder vindt zichzelf altijd het spelen van de baby grand in de grote kamer van ons huis in Nashville. En voor hun vakantiefeesten, zullen onze beste vrienden ons bellen en vragen: "Kunnen jullie je gitaren meenemen, en Linda, kun je je toetsenbord in je auto gooien en ons naar kerstliedjes leiden?" We vinden altijd een manier om dat te doen - we zijn net als de Patrijsfamilie.
Als mijn meisjes volwassen zijn, hoop ik dat ze eraan denken om ruimte in hun leven te creëren om te vertragen en echt te genieten van het seizoen en alles wat het oplevert. Ik hoop dat ze niet verstrikt raken in de materiële dingen en dat ze zich herinneren waar het allemaal om draait in Kerstmis: familie, geloof en het verzamelen rond een tafel om een maaltijd te delen, een piano om een lied te delen.
Dit essay maakt deel uit van een serie, "My Favourite Christmas", met verhalen over geliefde vakantieherinneringen en tradities van speciale gastauteurs. Ga hierheen om de anderen te lezen.
