Elk jaar rond deze tijd hebben mijn man en ik hetzelfde argument: echte of kunstmatige boom? Hij, een fervent voorstander van traditie, vecht voor een echte boom, één versierd met kleurrijke lichten en niet-overeenkomende ornamenten. Ik, een pragmatische en ietwat luie huisvrouw, vecht voor een kunstmatige boom, één afgezet met witte lichten en gecoördineerde rode en zilveren ornamenten.
Mijn man wil het gevoel van de vakantie: tevredenheid, verwachting en traditie. Aan de andere kant wil ik het uiterlijk van de vakantie - elegantie, nostalgie en een netjes verpakt beeld van geluk.
"Een echte boom ruikt naar de feestdagen, " zegt hij.
"Maar het laat rommelige dennennaalden over de hele familiekamer achter", verzet ik me.
"Een echte is goedkoper."
"Maar een nep is minder werk."
"Het is wat we altijd doen. We gaan samen een boom halen, als gezin."
En daar eindigt het argument.
Wat ik het meest vrees aan de feestdagen zijn de te hoge verwachtingen en de druk die we op onszelf uitoefenen om de feestdagen er glanzend, ongerept en perfect uit te laten zien.
Wij vieren met z'n vieren de vrijdag na Thanksgiving om onze echte boom uit te zoeken - nou ja, net zo echt als de bomen die voorgekapt uit de kinderkamer komen. Mijn man doet het licht aan. Ik zuig dennennaalden en vraag me af of ik misschien volgend jaar het nep / echte boomdebat win.
Vorig jaar viel onze boom maar liefst drie keer om en liet een stapel gebroken ornamenten, takken en dennennaalden achter. Toen het voor de tweede keer in een middag gebeurde, keek mijn oudste zoon me met grote ogen aan en vroeg: "Wat doen we?"
Ik liep de keuken in, pakte mijn telefoon en nam een foto. "We lachen en nemen een foto, " zei ik.
Toen pakte ik de boom weer op - opnieuw! - en we hingen de ornamenten die konden worden geborgen. Ik nam niet eens de moeite om de lichten te repareren, maar liet ze in een willekeurige wirwar aan een kant van de boom liggen. Ik grinnikte hoe belachelijk onze boom eruitzag en zong mee met welk kerstlied ook op de radio terwijl ik de ornamenten weer op de boom legde. Er brak iets open in me, samen met al die gebroken ornamenten en ik realiseerde me dat het ding waar ik het meest bang voor ben tijdens de vakantie niet de boom of de klusjes is.
Wat ik het meest vrees aan de feestdagen zijn de te hoge verwachtingen en de druk die we op onszelf uitoefenen voor Kerstmis om er glanzend, ongerept en perfect uit te zien.
Omdat, de waarheid is, de feestdagen zelden aan de perfecte verwachtingen voldoen die we voor hen stellen. Voor sommigen van ons is de vakantie echt zwaar. De feestdagen kunnen zwaar en vol met emoties zijn, waarvan we sommige misschien niet eens begrijpen. En ondanks de lachende foto's die we op sociale media plaatsen en de glimmende beelden van de manier waarop we hopen dat onze vakantie eruit zal zien, is er soms een verborgen en pijnlijke waarheid. In feite was vorig jaar de eerste kerst in een decennium waarbij ik niet rustig huilde in de badkamer of hard huilde in de auto of dramatisch huilde terwijl ik cadeautjes onder de boom zette. Natuurlijk, de feestdagen waren verre van perfect, maar vorig jaar waren de enige tranen die ik wierp overweldigende dankbaarheid .
Omdat ik me op een gegeven moment iets wezenlijks realiseerde: het uiterlijk van de vakantie hangt volledig af van wat we kiezen te zien, en het gevoel van de vakantie hangt af van onszelf toestemming geven om dat te doen - voelen.
De vakantie komt met een hele berg van kwetsbaarheden, emoties, haveloze littekens, open wonden en onrealistische verwachtingen. En we hoeven niet te doen alsof die gevoelens niet bestaan; we hoeven geen perfect beeld te creëren van hoe de vakantie eruit zou moeten zien.
Ik weet niet zeker wanneer ik tot dit besef kwam. Misschien was het toen ik de slinger tegen de vuilnis gooide en meer dan een paar boze vloekwoorden mompelde. Misschien was het toen de boom voor de derde keer viel en ik lachte voordat ik hem aan de muur bond. Of het was misschien toen ik me, omringd door een puinhoop die absoluut niets leek op het beeld van hoe de vakantie eruit zou moeten zien, realiseerde dat ik ondanks dit alles tevreden en gelukkig was.
Dus hoewel ik misschien vrees voor de onrealistische verwachtingen, verheven idealen en vlekkeloze visies op de feestdagen, richt ik me dit jaar meer op dan hoe alles eruit ziet.
Ik vecht nog steeds om een kunstmatige boom. Ik ben de dennennaalden van vorig jaar nog niet opgeschoond en ik weet niet zeker hoeveel ornamenten we nog kunnen missen.
Duimen.
