Hersenverlamming is een term die wordt toegepast op een groep neurologische aandoeningen die spiercontrole en lichaamsbewegingen beïnvloeden. Het verschijnt meestal of wordt gediagnosticeerd in een zeer vroege kindertijd (3 jaar of ouder) of in de kindertijd. Hoewel ten onrechte als zodanig aangeduid, is cerebrale parese een aandoening en geen ziekte. Het kan niet worden gevangen of op andere wijze worden overgedragen van persoon tot persoon.
Oorzaken
Tot de jaren tachtig was het een wijdverspreide overtuiging dat cerebrale parese een gevolg was van complicaties in het geboorteproces. Uit een analyse van de gegevens bleek echter dat dit slechts in een kleine minderheid het geval was. De overgrote meerderheid van de gevallen is het gevolg van aangeboren (optredende tijdens foetale ontwikkeling) schade aan de hersenen. De oorzaak van dergelijke schade is meestal onbekend. Verworven cerebrale parese wordt veroorzaakt door schade aan de hersenen die na de geboorte is opgelopen. Het kan het gevolg zijn van bacteriële of virale herseninfecties, misbruik, vallen of van verwondingen tijdens auto-ongelukken.
Risicofactoren
Risicofactoren zijn variabelen die iemand vatbaar kunnen maken voor het ontwikkelen van een aandoening, maar kunnen niet garanderen dat deze zich zal ontwikkelen. Er zijn verschillende risicofactoren voor cerebrale parese. Vroeggeboorte of ondergemiddeld geboortegewicht kan een baby vatbaar maken voor hersenverlamming. Bacteriële of virale infecties die de moeder, de foetus of het kind aantasten en die het zenuwstelsel aantasten, kunnen leiden tot hersenverlamming. Zuurstofgebrek tijdens de ontwikkeling van de foetus of de geboorte is ook in verband gebracht met de ontwikkeling van cerebrale parese. Bovendien kan RH of bloedgroep-incompatibiliteit tussen moeder en foetus een risicofactor zijn.
Bijwerkingen
Zoals met veel neurologische aandoeningen, kunnen de effecten van cerebrale parese variëren van mild tot zeer ernstig. Gelukkig is de aandoening geen progressieve aandoening die na verloop van tijd erger wordt; de mate van ernst is stabiel in de tijd. Het meest voor de hand liggende effect is een gebrek aan spiercontrole, die kan variëren van onhandigheid tot onwillekeurige of spastische bewegingen. Er kan een beperking zijn voor spraak, gezichtsvermogen en gehoor. Het is ook mogelijk dat er leerstoornissen zijn en dat de cognitieve ontwikkeling achteruitgaat.
Diagnose
De eerste echte stap in het diagnoseproces is een onderzoek door een arts. De arts zal een verscheidenheid aan reflexen testen die een baby met cerebrale parese langer zal hebben dan gemiddeld. De arts zal ook controleren op handvoorkeuren welke baby's met cerebrale parese zich eerder dan gemiddeld ontwikkelen. Andere aandoeningen die de tekenen kunnen verklaren, zoals genetische of andere neurologische aandoeningen, moeten worden uitgesloten. Een röntgenfoto, MRI, CT-scan of sonogram kan worden uitgevoerd om de structuur van de hersenen te bekijken. De arts zal op zoek gaan naar andere tekenen die gemeenschappelijk zijn voor hersenverlamming, zoals problemen met het gezichtsvermogen of mentale stoornissen.
Behandeling
Er is als zodanig geen remedie voor cerebrale parese. Inspanningen met betrekking tot de aandoening zijn meestal gericht op preventie en beheer. Het voorkomen van cerebrale parese houdt in dat zoveel mogelijk risicofactoren worden beperkt of geëlimineerd. Dit kan het behandelen van infecties, het beperken van blootstelling aan straling en medicijnen en immunisaties omvatten. Behandeling van cerebrale parese kan operaties en medicijnen inhouden. Bretels die de spiercontrole vergroten, worden soms gebruikt. Er kunnen ook sociale / psychologische behandelingen zijn om de cognitieve problemen die gepaard kunnen gaan met de aandoening te helpen beheersen.
