Reuze waterlelies werden al in 1801 door Europese ontdekkingsreizigers gezien
De gigantische waterlelie, of Victoria amazonica, staat bekend om zijn drijvende bladeren van 4- tot 6-voet diameter, die worden omgeven door een 2- tot 4-inch nok. Inheems in het Amazonegebied van Zuid-Amerika, is de toepasselijk genoemde gigantische waterlelie gevonden langs de oevers van de Amazone-rivier en werd ooit gekweekt in de Engelse Kew Gardens tijdens het bewind van koningin Victoria.
Grootte en bereik
Ook bekend als de Amazone waterlelie, koninklijke waterlelie of Amazon waterplateau, de gigantische waterlelie is een aquatische, ovale vaste plant die de aandacht trekt met zijn drijvende bladeren. Nog opvallender is de buitenrand van de lelie, die 2 tot 4 centimeter rond de omtrek van het blad stijgt. De bladeren van de gigantische waterlelie zijn geelgroen van kleur met een koperkleurige, stekelige onderkant.
Bloeiende kenmerken
De met ananas geurende, nachtbloeiende bloemen van de gigantische waterlelie verschijnen in de schemering en tegen het middaguur. De bloemen van 9- tot 12-inch groot bloeien gedurende drie dagen, beginnend met een romige witte tint op dag één, een roze tint op dag twee en een paarsachtig rode kleur op dag drie. De bloemen van de gigantische waterlelie zijn sterk geurig en dubbel bemeten en komen jaarlijks voor van juli tot augustus.
Winterhardheid en teelt
Beschouwd als een onderhoudsarm exemplaar, worden gigantische waterlelies vaak gekweekt in containers voor gespecialiseerde watertuinen, zwembaden of vijvers. Reusachtige waterlelies kunnen worden gekweekt in winterhardheidszones 10 en 11 van het Amerikaanse ministerie van Landbouw, zolang de watertemperatuur niet daalt tot minder dan 75 graden Fahrenheit. Een gigantische winterharde plant, de gigantische waterlelie vereist veel volle zon en waterdiepten van 1 tot 3 voet. Hoewel een gigantische lelie over het algemeen immuun is voor de meeste insecten- en ziekteproblemen, moet de wateromgeving vrij zijn van spatten, zware winden of sterke stromingen, volgens de botanische tuinen van Missouri.
Ongebruikelijke feiten
De bladstelen en hoofdribben van een gigantische waterlelie zijn scherp genoeg om bloedstolling te voorkomen, wat gevaarlijk kan zijn in gebieden van de Amazone waar piranen zwemmen. Het gigantische blad heeft meer drijfvermogen dan het lijkt en zal zelfs het gewicht van een man dragen. De wetenschappelijke naam van de plant, Victoria, werd in 1837 toegevoegd als eerbetoon aan koningin Victoria door de Engelse botanicus John Lindley, die het exemplaar in de Kew-tuinen introduceerde. In de botanische tuinen van Missouri zijn enkele van de gigantische waterleliespecimens op het terrein te herleiden tot de Kew-tuinen.
