Tammy Ruggles is een afgeleid passagier. Wanneer ze op een geweer rijdt, heeft ze haar raam naar beneden, de camera in de richting van een open veld of rustieke schuur aan de horizon.
"Als ik een ritje met iemand maak, zal ik snel wegvallen als ik met ze praat", zegt Ruggles.
Eenmaal thuis inspecteert ze de beelden op de 47-inch LG-tv die ze als monitor gebruikt. Van de tientallen scènes die ze tijdens een enkele rit vastlegt, passeren er misschien vijf. Ze bewerkt en past de meest veelbelovende aan met behulp van software. Het is een proces dat de meesten van ons frustrerend, zelfs inefficiënt zouden vinden, maar Ruggles doet het graag.
Geboren met retinitis pigmentosa (RP), een progressieve blinde ziekte die de retinas geleidelijk verzwakt, werd Ruggles, 54, op 40-jarige leeftijd juridisch blind verklaard. Vereniging.
Als fotograaf produceerde ze bijna 1500 stuks. Ze heeft gedeeltelijke tot hoog contrast, zwart-wit opnames: landelijke landschappen en close-ups van planten en paarden.
Het is een paradox die sommigen misschien moeilijk kunnen bevatten. "Het betekent niet dat je in het donker leeft", legt Ruggles uit. "Ik heb wat visie, maar het is erg wazig." Portretten en studiowerk zijn uitdagend. Ze heeft problemen met het ontcijferen van de kenmerken van een persoon als deze meer dan een paar centimeter verwijderd zijn. Buiten werken, met de natuur, heeft de voorkeur omdat ze niet hoeft na te denken over de verlichting of over scherpstellen op het gezicht van een menselijk onderwerp.
De thuisstaat van Ruggles, Kentucky, is rijp met materiaal voor haar stijl van fotograferen. Zij en een neef maken een rit om lokale kreken, kerken, begraafplaatsen en heuvels te schieten. Een van hun favoriete trefpunten is een gebied genaamd Happy Hollow. Hoewel haar ogen geen duidelijk beeld geven van haar omgeving, kent Ruggles de schoonheid die er is, opgegroeid tussen glooiende heuvels en rijke landbouwgronden van de staat Bluegrass.
Er was een tijd dat fotografie, als hobby of beroep, buiten het rijk van de mogelijkheden leek. "De belangstelling was er al vanaf jonge leeftijd", zegt Ruggles, "maar als tiener verhinderde mijn visieprobleem mij om traditionele fotografie te leren." RP veroorzaakt nachtblindheid; het ontwikkelen van foto's in een donkere kamer was uitgesloten. "Ik zet die droom eigenlijk weg", zegt ze.
In plaats daarvan streefde Ruggles een carrière maatschappelijk werk. Ze behaalde een bachelor- en masterdiploma en had een lange carrière op dat gebied, totdat ze haar gezichtsvermogen en rijbewijs verloor en vervolgens haar baan en haar identiteitsgevoel.
Maar Ruggles is er niet een voor zelfmedelijden. Ze is een van nature positieve persoon, een persoon van geloof, een persoon die gelooft dat er altijd iets beters aan de horizon is.
"Ik ben opgegroeid met RP en heb geleerd me te concentreren op wat ik wel en niet op wat ik niet kan doen", zegt ze. Het digitale tijdperk heeft Ruggles in staat gesteld om lang sluimerende creatieve interesses na te streven: schrijven, fotografie en kunst. In 2009 leerde ze met behulp van een flat-panel TV / monitor die haar zoon haar gaf, dat ze weer met een Sharpie kon schetsen - iets dat ze in 10 jaar niet had gedaan.
In 2013 begon ze te experimenteren met point-and-shoot digitale camera's, verheugd over de technologische vooruitgang die had plaatsgevonden in de jaren dat ze de fotografie had opgegeven en film en donkere kamers praktisch overbodig had gemaakt. Bovendien boden digitale camera's vaak een dynamisch bereik dat uitzonderlijk beter was dan hun traditionele tegenhangers.
Ruggles pakte rond die tijd ook vingerverven op en maakte bijna 500 stukken "in een vlaag" omdat, als je RP hebt, "je niet weet hoe lang je iets kunt doen voordat je zicht slechter wordt." Hetzelfde gold voor fotografie - ze wilde het doen met haar eigen twee ogen, op haar eigen scherm.
Ruggles is al lang fan van Ansel Adams en houdt van het uiterlijk van klassieke zwart-witfotografie. De juxtapositie van donker versus licht, zwart tegen wit, biedt een hoog contrast dat haar gemakkelijker te zien is. Wanneer ze een boodschappenlijst schrijft, doet ze dat in Sharpie, op fris wit papier. "Mijn letters zijn ongeveer 2 centimeter lang", lacht ze.
Haar werk is niet alleen esthetisch, maar dient ook om anderen aan te moedigen die geconfronteerd worden met soortgelijke levensveranderende uitdagingen, om hen te helpen hun potentieel te realiseren. "Als ik zeg [mijn fotografie] is een droom die uitkomt, meen ik het echt", zegt Ruggles. "Ik had nooit gedacht dat ik het kon."
Haar werk is momenteel te zien in Art Beyond Boundaries, een galerij in Cincinnati, Ohio. De tentoonstelling "My Mind is a Camera" loopt tot en met 16 oktober.
