Ingeblikte slakken gebakken in boter. Hete zalmmousse gevormd tot een brood. Bevroren coquilles op papieren handdoeken en gedurende 12 lange minuten in de magnetron.
Mijn vintage kookboeken zijn meestal voor amusementsdoeleinden. Ik geniet ervan om door de delicate pagina's te bladeren en mijn dinergasten foto's te laten zien van gerechten die gastheren eens trots waren te serveren. Een van mijn favorieten, 'besneeuwde kip confetti salade', was uit een salade kookboek uit 1958. Het betrof mayo, kip in blik, in blokjes gesneden groenten en zware room in een Jell-O-vorm. Het zag eruit als een gruwelijk, wit en rood gespikkeld voetbal. Het bijschrift verzekert lezers dat het zo "mooi als een foto" is en ideaal als een make-vooruit salade voor een drukke zomerdag.
In mijn jaren van bewonderen - en soms bespotten - heb ik me gerealiseerd dat vintage kookboeken niet alleen verouderde handleidingen voor het bereiden van voedsel zijn. In feite zijn het inzichtelijke gidsen voor het navigeren in ons moderne leven.
Tussen het giechelen om confetti-salades en het bewonderen van zelfgebakken brood, heb ik vijf belangrijke lessen geleerd:
Tijdwinst is niet altijd een goede investering.
Mijn oudste kookboeken uit de jaren 1910 en 1920 zijn gericht op vrouwen met geavanceerde culinaire vaardigheden. Er was weinig tutorial, met aanwijzingen zo kort als 50 woorden. Een stoofvleesrecept omvat bijvoorbeeld zowel het braden als het maken van jus in een stevige 100 woorden.
In mijn magnetron-kookboek uit de jaren 80 staan daarentegen ideeën over hoe je zeevruchten en biefstuk kunt vernietigen. Eén recept voor stoofvlees vereist bijna 90 minuten microgolfoven. De "microkoken" -techniek bespaart twee uur, maar het vereist nog steeds inspanning en constante aandacht.
Deze stoofvleesrecepten herinneren me eraan hoe vaak we grote bulkaankopen doen in de hoop op de lange termijn tijd en geld te besparen. Maar zo werkt het niet altijd in het echte leven. Een stoofvlees in de magnetron duurt nog steeds 90 minuten, en de resultaten zijn discutabel. De magnetronkok moest nog steeds het stoofvlees roteren, water toevoegen en om de paar minuten roeren.
Ik daag mezelf nu in retailsituaties uit om langs de verpakking, de reclamehaken en de indrukwekkende displays te kijken en te vragen of een nieuw gadget of product echt een tijdbesparing is - of gewoon een manier om een stoofvlees in de magnetron te zetten.
Binnenlandse wetenschap is echt.
Ik had slechts een kwart van de huishoudkunde in de zevende klas en ik heb slechts twee herinneringen aan de klas. Ten eerste boden mijn vriend en ik altijd aan om de afwas te doen, zodat we een gratis late pas konden hebben voor onze volgende les. Ten tweede maakte ik een bananenbrood dat rotte in mijn kastje tijdens de kerstvakantie.
Later in het leven, toen ik het handboek 'Domestic Science Principles and Applications' uit 1917 vond, besloot ik me door de 64 lessen heen te werken. Ik realiseerde me al snel dat binnenlandse wetenschap een aangeleerde vaardigheid is. Bakken, koken, grillen, ontsmetten en begrijpen hoe een sanitair- of verwarmingssysteem functioneert, is geworteld in de fundamentele wetenschap.
Tegenwoordig hebben we de meeste van deze functies uitbesteed of gemechaniseerd. Maar ik denk dat het nuttig is om basisvoeding en voedselbereiding te bestuderen. Ik zie het beheersen van deze gebieden als een levensvaardigheid en als een vorm van onafhankelijkheid. Het kunnen bakken, koken, naaien, messes beheren en reparaties uitvoeren zonder iemand in te huren is een vorm van zelfredzaamheid die geld bespaart en creativiteit biedt.
Wees altijd hongerig naar kennis.
Ik bleef stilstaan terwijl ik me door het huishoudwetboek van 1917 werkte. Ik had mooi aandacht besteed aan de eerdere les over sanitair en woningontwerp. Ik was ook enigszins geïnteresseerd in de studie van zetmeel en de methoden om aardappelen te koken. Maar het brandstofhoofdstuk bracht mijn gedachten meteen terug naar de achtste klas wetenschapsklas en een 'ik hoef dit niet te weten'-mentaliteit.
Maar de waarheid is dat ik weinig weet over het kookproces en dat ik zou kunnen leren. Ik heb moderne gemakken toegestaan om mijn interesse samen met mijn eten te laten zappen. Het opnieuw bekijken van de basisprincipes over verwarmen en vriezen bouwt zowel culinaire vaardigheden als nieuwsgierigheid op.
Sommige dagen zijn uiensandwichedagen.
Mijn "Victory Women's Cookbook" uit 1943 biedt ideeën over het voeden van een gezin van vijf met rantsoenen en een oorlogsbudget. Niet elke dag zou vlees of snoep kunnen zijn. Sommige dagen waren gewoon uiensandwichedagen.
De voorgestelde menu's zorgden ervoor dat goedkope en minder opwindende maaltijden werden afgewisseld met rijkere en meer bevredigende opties. Bijvoorbeeld, een eenvoudige lunch met gebakken bonen, worteltjes, bruin brood en pruimen in blik werd later op de dag beloond met een stevig diner van rundvlees, aardappelen, brood, beboterde bieten, groene salade en chocoladepudding.
Het kookboek herinnerde me eraan dat soms een uiensandwich het beste is dat kan worden aangeboden. Accepteer de beperkingen van het heden en wees hoopvol voor de toekomst. Er kan chocoladepudding op je wachten.
Romantiseer de eetgewoonten van vorige generaties niet.
Ja, de VS vechten nog steeds tegen een obesitas-epidemie. En inderdaad, we eten grotere porties en consumeren meer suiker dan vorige generaties. Maar laten we de geschiedenis niet herschrijven. Onze voorgangers hadden een aantal vreselijke ideeën over wat hun gezin te voeden.
Mijn "Modern Priscilla kookboek" uit 1924 bevat bijvoorbeeld pagina na pagina recepten voor snoep, koekjes en gebak. Er waren ook met suiker beladen suggesties weggestopt in andere secties. Het recept "oranje sandwich" is bijzonder ongezond. Het recept, dat zes sandwiches oplevert, vraagt om een volle kop poedersuiker, een eetlepel sinaasappelsap, roomboter en een kop gekonfijte sinaasappels.
Andere kookboeken staan ook vol ideeën die we tegenwoordig als te suikerachtig of te vet zouden erkennen. Bijna alle kookboeken van vóór 1960 bevatten een recept voor boterhammen met pindakaas gegarneerd met reepjes spek.
Ik ging er ten onrechte van uit dat vintage kookboeken alleen maar gezonde en voedzame recepten zouden bevatten. Het is duidelijk dat de generaties van onze ouders en grootouders hun cheat-dagen hadden. En hun gekonfijte sinaasappelbroodjes.
