Er zijn etiquette-regels die elke begrafenisgast moet volgen, en er is het protocol voor de directe familie van de overledene, de mensen die de dienst plannen en de details doornemen naast de begrafenisondernemer. Maar terecht of niet, wat er vóór een bezichtiging gebeurt, wordt vaak als taboe behandeld. Dus vroegen we Caleb Wilde, een begrafenisdirecteur van de zesde generatie bij Wilde Funeral Home in Parkesburg, Pennsylvania, en auteur van Confessions of a Funeral Director: How the Business of Death Save My Life, om zijn professionele meningen hierover te delen. Hier is wat hij zegt vaak niet besproken, maar zou moeten zijn.
1 Verdriet is bedwelmend.
Een rol spelen bij de voorbereiding van het lichaam is cathartisch, zegt Wilde. "Ik heb het gevoel dat ik het uit mensen moet halen, omdat ze aannemen dat ze dat niet mogen, maar waar je je ook prettig bij voelt, het lichaam aankleden of hun haar doen, dat zou je moeten doen. Je hebt tot nu toe voor hen gezorgd. -waarom nu stoppen?"
5 Bepaalde begrafeniskosten zijn volledig onnodig.
Het is niet de feestlijn, maar Wilde zegt dat balsemen niet nodig is voor een bezichtiging. "Een niet gebalsemd lichaam levert geen gezondheidsproblemen op tenzij de persoon [een ziekte zoals] ebola had, en in het algemeen rekenen begrafenisondernemers een aanzienlijk bedrag voor deze service, van $ 800 - $ 1.200, " zegt Wilde. "De balsemtraditie wordt ondersteund door wetten die geen legitieme steun hebben, behalve voor de begrafenisindustrie die voor hen lobbyt." Het is goed voor bepaalde omstandigheden, voegt hij eraan toe, maar voor het grootste deel hoeft 70 tot 80 procent van de gebalsemde lichamen dat niet te zijn.
6 Laat religie je gezin niet verscheuren.
In zijn boek schrijft Wilde over de gescheiden ouders van een overleden kind, de ene christen, de andere helemaal niet religieus. Hun argumenten werden zo vluchtig dat de politie werd opgeroepen. "Ik heb veel ruzie gezien omdat een deel van de familie gelooft dat er een reddingsboodschap moet zijn op de begrafenis, en een andere partij is er helemaal tegen", zegt Wilde. "We denken niet altijd veel na over religie en spiritualiteit in ons dagelijks leven, maar wanneer iemand sterft komt het op de voorgrond."
7 We moeten meer open over de dood praten.
Dit is vooral het geval in verpleeghuizen, die vaak een "achterdeur" -beleid hebben waarbij begrafenisondernemers door "net als ninja's" heen moeten sluipen voor pick-ups, zegt Wilde. Maar bewoners onvermijdelijk "komen uit hun kamers en raken de brancard aan of vragen: 'Wie is dit? Wanneer is het gebeurd?'"
"Het is gezond voor bewoners die gezond zijn om het te zien", legt hij uit. "Als ik in een verpleeghuis was en mijn vrienden in het geheim werden weggevoerd na hun dood, zou ik denken dat niemand me zal herinneren na mijn dood."
