Ik keek met mijn oma door oude foto's toen ik een sepiakleurig beeld van een knappe tiener tegenkwam, slap met kaken, op blote voeten en zonder shirt, zittend in zijn tuin. Rechts van hem zat een oude vrouw met een bril met draadframe en een eenvoudige katoenen jurk; een jonge man met een stapel krullend haar en een open overhemd met knopen links van hem. "Wie zijn deze hillbillies?" Ik heb deadpanned. Oma Pat trok haar wenkbrauwen op, staarde me ongelovig aan en knipperde met zijn ogen. "Die hillbilly in het midden is je opa."
Hier was fotografisch bewijsmateriaal. Toen ik de tiener zelf vond, was er niets vernederends geweest. Probeer zo goed mogelijk aan te sluiten bij de rijke suburbanieten op mijn middelbare school, de coachende meisjes, degenen die een voorjaarsvakantie doorbrachten in het Caribisch gebied, mijn afkomst was niet te ontkennen: we waren een land .
Mijn schaamte over mijn landelijke wortels begon op de lagere school. Daar heb ik geleerd om mijn zuidelijke accent te bagatelliseren. Het was gedeeltelijk opzettelijk, gedeeltelijk milieu. Hoewel we een uur van de stad waren, in een slaapkamergemeenschap van Atlanta, waren zoveel mensen naar de cookie-cutterwijken van onze stad verhuisd uit andere delen van de VS dat maar heel weinig van mijn klasgenoten mijn sterke voorkeur deelden. Mijn familie was al minstens zeven generaties in het gebied, volgens sommigen. Ik wist dat ze dachten dat ik als Gomer Pyle klonk. Dus ik paste me aan.
Ik haatte country muziek. Die langzame, twangige stemmen en zielige verhalen over bargevechten, vreemdgaande echtgenoten en zich een weg banen van de bodem waren voor mij als spijkers op een schoolbord. Het jaar dat Billy Ray Cyrus 'Achy Breaky Heart' de hitlijsten bereikte, was een van mijn slechtste. Met iedereen, van mijn kleine broertje tot Alvin en de Chipmunks die het lied zongen, vond ik geen uitstel.
De zomer voor mijn eerste jaar op de middelbare school, brachten mijn ouders ons verder het land in, langs alles wat redelijkerwijs als de buitenwijken kon worden beschouwd. Toen ze het nieuws hoorden, deden mijn vrienden hun best Larry the Cable Guy indrukken, hun interpretaties van hoe mijn toekomstige klasgenoten zouden klinken. "Je bent echt zuiver, Maria, " lachten ze lachend om de gedachte dat mijn datingvooruitzichten binnenkort uit Bubbas en Jim Bobs zouden bestaan.
Hoewel ons nieuwe huis veel leuker was dan ons vorige huis, schaamde ik me voor de ligging ver van de snelweg, anderhalve kilometer over een onverharde weg, omgeven door bos. Ons water kwam uit een bron en er bestond niet zoiets als pizzabezorging of afvalophaling. De meeste van mijn nieuwe vrienden woonden 'in de stad'. Bij het geven van aanwijzingen (ons adres was niet doorzoekbaar op Mapquest) stuurde ik ze een langere en ietwat gevaarlijke route op, zodat ze het (meer directe) netwerk van onverharde wegen die naar ons huis leidden, zouden omzeilen.
Toen het tijd werd om te studeren, overwoog ik alleen scholen in grote steden. Geen kleine stad, instellingen die van voetbal houden. Ik wilde cultuur, dus ik koos toen de beste optie, een openbare universiteit in Atlanta waar ik collegegeld kon krijgen. Na mijn studie was wonen in New York mijn droom, maar ik stuiterde een aantal jaren rond terwijl ik de moed en het geld verzamelde om daarheen te verhuizen.
Nu woon ik in Brooklyn en neem ik vijf dagen per week de metro naar Manhattan voor een gezellige tijdschriftbaan. Ik krijg mijn koffie bij een bodega en mijn boodschappen, wijn, sushi en zo ongeveer alles wat ik nodig heb, rechtstreeks in mijn schoenendoos. Ik hou van indiefilms, kunstmusea, mode en live jazz - interesses die ik kan opdoen in de Big Apple, op manieren die ik in mijn woonplaats nooit zou kunnen. Maar die geneugten hebben een prijs.
Toen ik mijn familie vertelde dat ik een optreden op Country Living had neergezet, zou je denken dat ik de New Yorker had gezegd, zoals ze reageerden. Vooral de vrouwen kwamen uit het houtwerk om me te feliciteren. Ik vermoed dat ten minste twee van hen abonnees zijn geweest omdat het tijdschrift slechts een uitloper was van Good Housekeeping . Mijn zus lachte om de ironie. Een goede vriend vroeg het: "Zou je daar willen werken?"
Ik besteed mijn dagen aan het schrijven over prachtige boerderijen, huisrenovaties, meubels make-overs en smakelijke recepten. Alle dingen waar ik van hou maar weinig dagelijkse interactie mee heb. Er is geen huis om te renoveren, geen werkruimte voor het bijwerken van een versleten dressoir en zeer weinig aanrechtruimte om te koken (zoals het is, mijn keuken heeft net genoeg ruimte voor het bewaren van etensresten).
Ik heb onlangs een diavoorstelling gemaakt over de beste plaatsen om de Perseid-meteorenregen te bekijken, terwijl ik altijd verlangde naar een gemakkelijke manier om te ontsnappen aan de lichtvervuiling van New York City, zodat ik ook van de show kon genieten. Het doet me pijn te weten dat, als ik nog in het land was, het een gemakkelijke oplossing zou zijn: er zijn meer sterren dan je kunt tellen in de nachtelijke hemel boven mijn ouderlijk huis, het huis dat mijn ouders in het midden van nergens Georgië hebben gebouwd, op 20 hectare grond kocht mijn opa als pasgetrouwde. Ik denk terug aan die eerste zomer die daar woonde, dagen gereserveerd door het geluid van whippoorwills in de ochtenden, en het gehuil van verre coyotes, doorboord door de occasionele kreet van een kreetuil, 's nachts. Onze naaste buren, op de weg maar niet zichtbaar vanuit ons huis, waren mijn grootouders en mijn oom. Ik wou dat ik mijn jongere zelf kon vertellen dat de gemakken en opwinding van de stad die bleek verbleef in vergelijking met de schoonheid van de natuur.
Als ik New York verlaat, weet ik waar ik het meest naar uitkijk: grote open ruimtes, heldere nachtelijke luchten, een ouder huis dat ik kan opknappen en puppy's. Veel en veel puppy's. Ik ben van plan om op oudere leeftijd een gekke hondendame te worden. Ik ga op mijn veranda zitten en drink ijsthee en luister naar Dolly Parton. Misschien schop ik zelfs mijn schoenen uit en loop ik de voortuin in voor een heuvelachtig portret.
