Het huis in New Orleans van mijn grootouders, gebouwd van rode baksteen in de jaren 1950, was een slecht doordachte wildgroei van split-levels en krappe zolderkamers verbonden door kruipruimtes - of, zoals ik er graag aan dacht, geheime doorgangen. Maar ik was er verliefd op: het vage kantoor met panelen waar de hamradio van mijn grootvader eindeloos Morse-code piepte. De eetkamer met zijn zware mahoniehouten tafels, overgenomen van mijn oma's geboorteland Cuba. Het achterterras, geurig met de geur van citroen- en grapefruitbomen, hibiscus en een trellis van klimrozen, waar hagedissen heen en weer schoten als kleine groene minnows.
Ik verhuisde naar het huis van mijn grootouders toen ik 23 was en op school zat. Ik hoefde geen huur te betalen en het was maar een paar kilometer verwijderd van de Universiteit van New Orleans. Mijn grootvader was overleden en de dementie van mijn grootmoeder was zo ver gevorderd dat ze 24 uur per dag zorg nodig had. Haar zorgvuldig onderhouden tuinen waren zaad geworden. Maar ik stelde me een dag voor waarop ik het huis in eigendom zou kunnen nemen. Ik ging op de achterste trap zitten en stelde me voor hoe mijn toekomstige kinderen hagedissen zouden vangen bij de pruttelende fontein zoals ik ooit had gedaan.
Natuurlijk was het gewoon een droom. Ik had een studentenbudget en geen spaargeld - en het huis, gelegen in de gezinsgerichte Lakeview-buurt, was honderdduizenden dollars waard. Tot op een dag toen dat niet het geval was. Op 29 augustus 2005 brak het 17th Street Canal, net als tal van andere dijken en overstromingsmuren rond de stad in de nasleep van orkaan Katrina. De breuk was minder dan een mijl van het huis. Mijn grootmoeder, haar verzorger, onze ara en ik waren geëvacueerd. Maar het huis zou drie weken onder olieachtig, brak water blijven roeien. Toen ik eindelijk terugkwam om onze modder- en meeldauwrijke bezittingen te doorzoeken, besefte ik dat mijn droom was verwoest.
Ik kon niet in dit huis wonen. Zelfs als ik het geld had om het te kopen en te herstellen, stond het huis in een uiterwaarden - laag, moerassig land dat was afgevoerd om New Orleans in staat te stellen zich uit te breiden tijdens zijn economische hoogtijdagen in de jaren vijftig. Het was ooit overstroomd en met de volgende sterke orkaan zou het vrijwel zeker weer overstromen.
Mijn familie heeft het huis gestript en verkocht aan het Road Home-programma. Het was jarenlang leeg totdat op een dag, zonder waarschuwing, de stad het verwoestte. Nu staat er een lege kavel waar mijn familie meer dan 50 jaar woonde.
Na orkaan Katrina had ik nog steeds de droom om een huis in New Orleans te bezitten. Maar om die droom te realiseren, moest ik mijn verwachtingen opofferen en de waarheid onder ogen zien - dat het huis waar ik van hield weg was. Ik moest ook de illusie van veiligheid opzij zetten. Ik moest toegeven dat de dreiging van orkanen nooit zou verdwijnen. Het was aan mij om opnieuw te beginnen, met behulp van wat ik van de storm had geleerd: Hoog bouwen. Bouw sterk.
Ik had het geluk dat ik $ 25.000 van de hersteldollars van de orkaan Katrina ontving, die bestemd waren voor huizenkopers met een laag tot gemiddeld inkomen. Zonder dit geld (en dus indirect, zonder orkaan Katrina) had ik het huis waar ik nu woon niet kunnen kopen. Het is gebouwd om 130 km / u wind te weerstaan. Het heeft slagvaste ramen en ligt op een fundering van dikke palen die tot 35 voet worden gedreven, en overtreft FEMA's hoogtestandaarden
Misschien nog belangrijker, het is een vrolijke gele tweeslaapkamer met slechts een paar blokken van de rivier de Mississippi. Ik kan op mijn veranda zitten met een muntjulep en kijken hoe cruiseschepen passeren. In de achtertuin zijn er klitten van blauwe ochtendglorie, geel bloeiende kattenklauw en olifantenoren. Ik heb een kleine moestuin - hij staat nergens in de buurt van mijn grootouders wat betreft gewasopbrengst. Maar ik ben aan het leren. En ik denk dat ze trots zouden zijn.
