"Planten gebruiken mensen", schrijft Robin Stockwell in zijn nieuwe boek, Succulents: The Ultimate Guide to Choose, Designing and Growing 200 Easy-Care Plants . Hij citeert Michael Pollan's The Botany of Desire, maar dat maakt het sentiment voor hem persoonlijk niet minder waar. Een bepaalde groep planten drong zich lang geleden bij Stockwell aan, liet hun klauwen in hem zakken en veranderde zijn leven voor altijd. "Mensen vragen hoe ik in vetplanten ben gekomen, maar ik denk dat vetplanten in mij zijn gekomen en mij als hun woordvoerder hebben gebruikt", zegt hij.
In de natuur zijn deze vlezige, waterbergende exemplaren overal. Er zijn honderden variëteiten verspreid over meer dan 25 plantenfamilies. Door hun winterhardheid kunnen ze wortel schieten op plaatsen waar andere planten dat niet kunnen. Ze zijn te vinden op elk continent behalve Antarctica, bloeiend ondanks een ongelooflijk gebrek aan vocht, in de zwaarste woestijnen en op zandige kliffen en ijskoude bergtoppen. Tegen de 20e eeuw was er nog maar één omgeving over om te infiltreren om hun evolutionaire overleving te verzekeren: het menselijk huishouden.
Een aanplant van rozetten van echeveria elegans in het nieuwe boek van Stockwell.
Door de geschiedenis heen hebben verschillende beschavingen 'het'-planten gehad. Voor oude Egyptenaren was het de lotus; de 17e-eeuwse Nederlanders investeerden in tulpen; en Victorianen waren notoir geobsedeerd door varens. Waarom zouden vetplanten niet ook hun moment hebben?
Ten eerste zouden ze een PR-make-over nodig hebben. Ze hadden een reputatie als "een arme plant ... gewoon ... niet wat een verfijnde tuinier wilde", vertelde tuinfotojournalist en auteur Debra Lee Baldwin in 2015 aan de Nieuwe Republiek .
De perfecte storm voor succulente wereldoverheersing zou niet alleen een gung-ho-evangelist inhouden, bereid en bereid om het evangelie van droogtebestendige planten te verspreiden, maar ook omstandigheden die mensen aanmoedigden te geloven dat ze vetplanten nodig hadden. De basis voor hun geluksvakantie begon bijna 45 jaar geleden.
De grootste fout die mensen maken, is denken dat ze iets anders zijn dan planten en door hen worden geïntimideerd.
In 1973 keerde Robin Stockwell, toen 25, net terug naar Castroville, Californië, na een verblijf van twee jaar in het leger als medic. "Ik was anti-Vietnam, maar ik was ook toegewijd aan mijn land, dus ontsnappen naar Canada of Zweden was geen optie voor mij", zegt hij. Gedesillusioneerd door de staat van internationale zaken, schreef Stockwell zich in aan de San Jose State University om politieke wetenschappen te studeren. Op zijn vrije dagen werkte hij met zijn vriend Gerry op een kinderdagverblijf.
Stockwell en zijn beroemde succulente wereld, 2013.De twee mannen reden naar een tafel en zagen op een dag toen ze een bord zagen voor Mulligan Hill Cactus. Nieuwsgierig maakten ze een omweg in de richting van het bord, dwarrelend door artisjokvelden op een onverharde weg voordat ze aankwamen op een heuvel aan de oceaan waar een echtpaar hun mish-mosh cactussen wilde afladen. De planten waren van hun zoon geweest, die tragisch was omgekomen bij een auto-ongeluk.
Eenmaal in het zand genesteld, waren de planten overspoeld door invasief gras, dus het paar had ze ontworteld en in elke container geplaatst die ze maar konden krijgen, van melkkartons en soepblikken tot tonijn en bierblikjes. Maar op dezelfde manier als een geisha haar kokette uiterlijk zou kunnen gebruiken om gunst te vragen bij een rijke heer, zagen de cactussen er die dag op hun best uit. "Het was lente en velen van hen stonden in volle bloei en de bloemen - ik had nog nooit zoiets gezien. Ze waren zo mooi", herinnert Stockwell zich.
Hoe zien deze mensen, veelal afgestudeerden van de tuinbouwschool, dit gedeelte van het kinderdagverblijf er zo slecht uit?
De vrienden kochten de verzameling ter plaatse en Stockwell stopte met school om kweker te worden. Terugkijkend zegt de man die nu door industriegroepen wordt geprezen als de persoon die 'de weg voor de succulente trend leidde', dat de onderneming een handig middel was om de carrière waar hij naar op weg was, als diplomaat, te omzeilen. ("Ik ben een casual jongen uit Californië, " zegt hij. "Het enige pak dat ik bezit is een wetsuit.")
Hij werd nog meer geslagen door de H2O-opslagflora nadat hij zich realiseerde hoe onderhoudsarm ze zijn - hij kon op surftochten gaan en zich geen zorgen maken over hoe zijn verwaarlozing hun gezondheid zou kunnen beïnvloeden - en hoe je op microschaal zou kunnen kijken naar en zie kleuren en texturen die zelden elders in de natuur worden gevonden.
De meeste tuiniers tijdgenoten van Stockwell deelden echter zijn verliefdheid niet. Winkelkwekerijen in de San Francisco Bay, bijvoorbeeld, die vlekkeloos waren in hun zorg voor zulke kieskeurige exemplaren als de fuchsia-boom, misten dezelfde intuïtieve aanraking als het ging om vetplanten. "Je zou naar deze kwekerijen gaan, alles is ongerept behalve het sappige gedeelte - de planten waren dood, overstroomd, met bladluizen erop, " herinnert Stockwell zich. Hoe zien deze mensen, veelal afgestudeerden van de tuinbouwschool, dit gedeelte van het kinderdagverblijf er zo slecht uit? hij vroeg zich af.
Toen Stockwell zijn Carmel-winkel in de jaren '80 opende, hadden vetplanten de reputatie sterk en agressief te zijn, zelfs dachten ze dat ze uitzonderlijk functioneel waren en minder water, kunstmest en verzorging nodig hadden dan andere planten. "Een veel voorkomende perceptie was dat ze cactussen zijn en dat ze je porren", zegt hij. "Mijn interesse is geëvolueerd om te proberen te begrijpen waarom mensen ze niet meer zoals andere planten gebruikten, voor landschapsarchitectuur en tuinbouw in containers."
Stockwell in zijn Carmel-winkel in 1984.
In Stockwell hadden vetplanten de kampioen gevonden die hun lof zou zingen voor de massa. Hij maakte het zijn missie om ermee te experimenteren, nieuwe variëteiten te kweken en, hoewel hij zichzelf niet als een ontwerper beschouwt, installaties te maken "om de plant te populariseren." (Zijn 14-voet "levende wereld", gemaakt van 20.000 kleurrijke echeveria, sedum, sepervivums en andere variëteiten, was een hoogtepunt van de 2013 San Francisco Flower and Garden Show.)
De mensen die van vetplanten genoten, waren een klein percentage van de tuinbouwbevolking. Ik was geïnteresseerd om de grotere bevolking hun voordelen te laten zien.
Hij trok de aandacht van het tijdschrift Sunset vroeg in zijn carrière - "Deze kerel, ik besloot het moment dat ik hem ontmoette, denkt groot", schrijft emeritus redacteur Kathleen N. Brenzel in de inleiding van het boek van Stockwell - een pagina verdiend in een uitgave van 1981 met zijn sappige boeketten. Kort daarna werkte hij regelmatig samen met de redactie. Een fietstocht door een stacaravanpark in 1984 gaf Stockwell nog meer creatieve brandstof toen hij stopte om te kijken naar een containertuin in een fruitkist. "Wat door mijn hoofd flitste, was een afbeelding van een doos die als een kunstwerk aan een muur was bevestigd", schrijft hij in zijn boek. Die mentale bliksemflits resulteerde in een van de eerste moderne voorbeelden van verticaal tuinieren, later dat jaar in Sunset getoond. Stockwell beschouwde zijn creatie als 'levende afbeeldingen'.
In de loop van de decennia zag Stockwell de populariteit van vet en was, en daarna opnieuw, terwijl het nog steeds als eigenaardigheden werd gezien. "De focus lag op collectorisme in tegenstelling tot functionaliteit", zegt hij. "Mensen verzamelden de planten die ze niet hadden of die hun buren niet hadden en bewaarden ze in kleine potten op hun dekken en in hun tuinen." Consumenten zagen ontwerpers hier en daar vetplanten beginnen op te nemen in tijdschriften, maar er waren slechts een handvol variëteiten beschikbaar voor het publiek.
Veel van Amerika's trends zijn afkomstig uit Californië, en "succu-mania" is niet anders. Tegen het midden van de jaren '00, toen de droogte inzette, begon het landschap van de staat radicaal te veranderen. Het waren precies de omstandigheden die vetplanten nodig hadden om hun positie in de plantenhiërarchie veilig te stellen.
Toen huiseigenaren hun gazons gingen opgraven ten gunste van vetplanten en andere droogteresistente keuzes, werd Stockwell een van de meest productieve groothandel in succulenten aan de westkust, op een gegeven moment groeiend tussen 300 en 600 verschillende variëteiten, duizenden planten, in zijn Castroville kwekerij. De in San Francisco gevestigde ontwerper Flora Grubb, een beroemdheid in de sappige wereld op zich, beschouwt hem als een mentor en dankt veel van het succes van haar gelijknamige tuinwinkel aan de "unieke en ongeëvenaarde" planten die hij als haar leverancier heeft geleverd.
De houding van het publiek ten opzichte van vetplanten is sterk veranderd, vertelde Stockwell onlangs aan de Santa Cruz Sentinel . Omdat ze grote waardering hebben gekregen voor hun functie en vorm, hebben ze een nieuw aanzien gekregen. In 2010 richtte Stockwell Succulent Extravaganza op, een tweedaags evenement met sprekers en tuindemonstraties dat elk jaar in september wordt voortgezet.
"Mijn interesse is geëvolueerd om te proberen te begrijpen waarom mensen ze niet meer zoals andere planten gebruikten, voor landschapsarchitectuur en tuinbouw in containers."
Vetplanten, nu overal verkrijgbaar, van big-box winkels tot bars en sieren alles van sieraden tot vensterbanken in de coffeeshop, met nieuwe hybriden die elk jaar worden ontwikkeld, hebben eindelijk hun binnenlandse droom gerealiseerd.
"Waar je ook bent, er zijn vetplanten die je kunt kweken met weinig onderhoud, weinig water en weinig bemesting", zegt Stockwell. "Ze zijn allemaal behoorlijk vergevingsgezind."
Volg Country Living op Pinterest.
