Mijn buurman Colm heeft een bootje met een grote spierauto-motor erin. Als hij de ontsteking draait, klinkt het als grommende olifanten; wanneer de motor warp-snelheid bereikt, is het gebrul kilometers ver te horen. In de speedboot van Colm rond de Hudson River Valley worden geslagen, is een ongure, zij het glorieuze ervaring. En toch, eerlijk gezegd, voel ik me meer een rebel als ik alleen ben, peddelend met mijn zestien meter lange kano. Hoewel mijn boot overeenkomt met de lengte van Colm, heb ik geen hulp nodig om het in het water te krijgen, geen vergunningen van enige overheidsinstantie en, het allerbelangrijkste, ik kan komen en gaan zonder een ziel te storen.
Mijn favoriete activiteit in de zomerochtend is kanoën over de rivieroever in ongeveer een voet water, kijken naar minnows, slangen en Amerikaanse zeearenden zich verspreiden zodra ik hun comfortzone binnenkom. Veel van de onderste helft van de Hudson River - die loopt van Albany, New York tot Manhattan - blijft kalm en meerachtig, met slechts een mijl per uur getij, twee keer per dag heen en weer, om u te herinneren aan de Atlantische Oceaan, die ligt 140 mijl ten zuiden van mijn stad.
Ik kan me de eerste keer dat ik in een kano duwde me niet herinneren, maar zelfs vandaag, jaren later, ben ik altijd verbaasd dat dit hele beursgangwerk werkt. Terwijl ik mijn houding en houding in de boot aanpas, word ik er kort aan herinnerd dat mijn kano niet meer is dan een blad dat op het wateroppervlak drijft. Maar zodra ik in de peddel leun, treedt het gevoel van kracht op. Voor diegenen onder ons die meestal naar een computer tikken om te leven, is het een aangename sensatie om de wind en getijden te overwinnen met zoiets eenvoudigs als een peddel.
Begrijp me niet verkeerd. Kanoën hoeft geen eenzame onderneming te zijn. Ik geniet ook van het uitgaan met vrienden. Een van de beste dingen van een kano is eigenlijk dat je een verrassend aantal dingen op kunt stapelen. In welke andere arena kan de kracht van je armen alleen drie mensen, een hond en een koeler vol met Miller Lite voortstuwen? Zelfs mijn 94-jarige grootmoeder is meegegaan voor de rit. Tijdens een recent bezoek peddelen mijn zus en ik Gran naar de ruige kant van de rivier en scheren langs de rotsranden om haar de oranjerode akelei te laten zien die daar in het late voorjaar in het wild groeit.
Hoewel veel van mijn kanotochten het gevoel hebben van expedities in het wild, worden anderen alleen genomen ter wille van het transport, om van punt A naar punt B te gaan. Ik ben dankbaar dat de strakke indeling van dorpen langs dit deel van de Hudson (ongeveer 30 mijl ten zuiden van Albany) biedt me de mogelijkheid om mijn auto achter te laten: als ik vrienden in Athene wil bezoeken, een paar kilometer ten zuiden van waar ik woon, is het mogelijk om een uur vooruit te gaan, stroomafwaarts te peddelen en mijn kano uit het water bij de lancering van de binnenstadsboot op tijd voor het feest. Voordat ik vertrek, raadpleeg ik de getijdenkaarten op tides.info en hoop ik dat het water in de richting stroomt die ik nodig heb om te reizen. Als ik als het ware niet met de stroom mee ga, pas ik mijn schema aan het getij van de rivier aan. Ik sta er zelfs om bekend dat ik weekendgasten naar het Victoriaanse treinstation in het nabijgelegen Hudson breng, op slechts een steenworp afstand van de lancering van de stadsboot.
Het meest sublieme moment dat ik ooit heb meegemaakt, vond plaats tijdens het kanoën in het midden van Lake Maumelle op een maanloze nacht in Arkansas. De sterren en de Melkweg schitterden levendig en het water was nog steeds als glas. Ik zat aan de voorkant van de kano met een vriend in de achtersteven; vanuit mijn uitkijkpunt voelde het alsof we door een eeuwigheid van sterren peddelen - boven en onder, weerspiegeld in het spiegelachtige oppervlak van het meer. Het kwam bij me op dat mijn perspectief niet veel verschilde van wat ik zou kunnen ervaren als ik een kano door de ruimte zou peddelen (als dat maar mogelijk was).
Kanovaren is niet voor iedereen geschikt, vooral in dit tijdperk van non-stop communicatie, waar e-mailen, sms'en en instant messaging de norm zijn. Het is een rustige achtervolging die ons verbindt met een Noord-Amerikaanse traditie die duizenden jaren teruggaat. In tegenstelling tot de meeste moderne activiteiten, heeft het de neiging om de voetafdruk te minimaliseren, waardoor een persoon kan verdwijnen - tenminste voor een korte tijd.
Matt Lee verdeelt zijn tijd tussen de staat New York en Charleston, South Carolina. Samen met zijn broer, Ted, schreef hij The Lee Bros. Southern Cookbook (Norton), in 2007 door de James Beard Foundation uitgeroepen tot Cookbook of the Year.
