Keramische glazuren zijn functioneel en verbeteren de vorm.
Keramische glazuren zijn zowel nuttig als decoratief. Ongeglazuurde keramiek is poreus. Als er vloeistof in een ongeglazuurd vat achterblijft, lekt het uit de open kleiporiën. Glazuur bedekt keramische oppervlakken, waardoor ze ondoordringbaar en waterdicht zijn. Glazuren zijn ook een expressief medium voor kunstenaars.
Geschiedenis
Het volgen van de oorsprong van glazuur werpt licht op verschillende gebruiken en culturen. Volgens de History World-website ontwikkelden de Grieken in de 5e eeuw voor Christus gestookt ongeglazuurd aardewerk voor opslag en koken. De potten waren poreus en konden geen water vasthouden tot de ontwikkeling van glazuren in de 1e eeuw voor Christus in Egypte. Het eerste blauwgroene glazige glazuur is algemeen bekend als Egyptische pasta en is nog steeds populair vandaag. Geglazuurd keramiek werd tegelijkertijd ontwikkeld in het vroege China en het Midden-Oosten en verhandeld langs de zijderoute. Geglazuurd keramiek was een felbegeerde grondstof en de actieve uitwisseling van keramische stijlen en technieken had invloed op de toekomstige ontwikkeling van het vaartuig. Vroege Europese aardewerk- en glazuurtechnieken werden beïnvloed door Oost-keramiek dat naar Rome reisde.
Decoratie
Zoals vermeld op HistoryWorld.net, perfectioneerden Griekse pottenbakkers een decoratieve stijl van beglazing die nog steeds populair is, met directe toepassing van zwarte en rode ijzeroxiden op klei-oppervlakken. Oxiden worden gemengd met water en met penselen geverfd om een pen-en-inkteffect te bereiken dat bestand is tegen vuren bij hoge temperaturen. Griekse pottenbakkers maakten uitgebreide oxidedecoraties op vaten en tegels, vaak met afbeeldingen van menselijke en dierlijke figuren. Oxiden worden zowel onder als boven toepassingen van helderglazuur gebruikt voor kleuring en decoratie. Tegenwoordig worden oxiden gemengd met andere glazuurchemicaliën en beschikbaar voor pottenbakkers in keramische winkels en online. Deze producten worden onderglazuur genoemd (voor toepassing onder een glazig glazuur) of bovenglazuur (aangebracht op een glazuur en opnieuw aangemaakt). Elk product heeft een ander decoratief resultaat. Glazuren zijn glas op silicabasis dat een glad, glasoppervlak boven klei creëert wanneer het bij hoge temperaturen wordt gesmolten. Commerciële glazuren bevatten verschillende belangrijke componenten, waaronder: een glasvormer, zoals silica; Flux, een smeltmiddel dat silica in staat stelt bij lagere temperaturen te smelten; vuurvaste stoffen, verstijvingsmiddelen die ervoor zorgen dat stromend glas zich hecht aan keramische oppervlakken; en kleurstoffen, zoals oxiden. Silica is helder en lichtgroen totdat metaaloxiden zijn toegevoegd om de kleur te wijzigen. Een breed scala aan decoratieve beglazingsproducten is vandaag beschikbaar.
Glazuren kunnen kleurrijk en expressief zijn.Waterdicht
Bij extreem hoge temperaturen - meestal tussen 1800 en 2400 graden F - smelt het glazuur in een keramische oven gelijkmatig over een object, waarbij de oppervlakken gelijkmatig worden bedekt met een dunne glaslaag. Terwijl het glas afkoelt, wordt het glazen oppervlak glad en stevig. Het resultaat is een strak oppervlak dat ondoordringbaar is voor water en vloeistoffen in de loop van de tijd effectief vasthoudt. Voorzichtigheid is geboden om de expansie en krimp van glazuur te coördineren, en de onderliggende klei of barsten en craquelé zullen optreden tijdens het verwarmings- en koelproces.
Klei versterken
Glazuur versterkt het hele lichaam van een keramisch vat. Pottenbakkers berekenen glazuurpassing (de relatie tussen glazuur en onderliggende klei) zodat het gebakken glazuur strak op het keramische oppervlak past, waardoor de kleimoleculen worden samengedrukt. Compressie resulteert in een grotere weerstand tegen vloeistoffen en een verhoogde duurzaamheid van het object.
Glazuur applicatie
Glazuren worden in het algemeen als vloeistoffen op een keramisch oppervlak aangebracht door een voorwerp in een emmer glazuur te verven of te dopen. Glazuren en oxiden kunnen als droge poeders in keramiek worden gewreven. Een populair proces in Europa in de 17e en 18e eeuw omvat het gooien van zout of natriumbicarbonaat in een oven aan het einde van het bakproces. Het zout verdampt en versmelt met het oppervlak van de klei en vormt een interessant gevlekt glazuur. Dit proces staat bekend als beglazing met zout of soda. Volgens CeramicArtsDaily.org is soda-vuren de techniek die tegenwoordig het meest wordt gebruikt door pottenbakkers, meestal in gasovens.
