ALS VEEL meisjes hield Caroline Scheeler als kind van paarden. Maar in tegenstelling tot de meeste, is ze haar ponyfase nooit volledig ontgroeid. Zelfs als een afgestudeerde student aan Chicago's School of the Art Institute, zou Scheeler opstaan voor het ochtendgloren en 40 mijl ten westen rijden naar de stad Wayne, een centrum van paardenfokkerij in de 19e eeuw dat nog steeds schilderachtige ruiterpaden heeft. Soms bracht de majoor interieurarchitectuur haar toenmalige vriend (nu echtgenoot), kunstenaar Joe Vajarsky. Op een dergelijke reis in 1996 vroeg Scheeler hem de auto te stoppen zodat ze een kleine koloniale Cape Cod kon bewonderen. "Kijk, " zuchtte ze. "Dat is het soort huis waar niemand ooit uit gaat."
Dus stel je de verrassing van het paar voor het volgende weekend toen de plaats een TE KOOP-bord droeg. Scheeler belde de makelaar en kondigde aan: "We moeten dit huis kopen." En dat deden ze, waarmee ze een oude droom vervulden om zo een chalet te bezitten in een van Scheelers favoriete films, mevrouw Miniver. Ze had de film uit 1942 een tiental keer gezien en had tijdens elke bezichtiging dezelfde gedachte: "Ik wil daar wonen." Nu doet ze dat in zekere zin.
Scheeler modelleerde het decor van haar eigen jaren 40-huis om de gezelligheid van het fictieve huis op te roepen, met "lambrisering, Nederlandse deuren en rijk textiel." Voeg toe aan de omringende hectare prairieland en je hebt een landelijke familie-idylle. De kinderen van het echtpaar, Owen, 10 en Stella, 7, delen de passie van hun moeder voor paarden, en de weekenden zijn gevuld met groepsritten waardoor ze het gevoel hebben dat "de stad lichtjaren verwijderd was".
Eigenlijk is het een uur, en op maandag vindt Scheeler het werk dat haar "stadsmuis" kant bevredigt. Ze werkte 16 jaar bij het Chicago design-emporium Jayson Home & Garden en kwam in de gelederen. Als hoofdkoper van deze gevierde winkel reist Scheeler de wereld rond op zoek naar vintage en eigentijdse meubels - maar ze lacht om het idee dat dergelijke reizen glamoureus zijn. Vaker zit ze om 04.30 uur in een modderige Belgische rommelmarkt, met bakken door de bakken rennen. Maar dan ziet ze, zeg, een zeldzaam stuk zilver of een prachtig rek met elandgeweien op een stoffige plank.
"Ik gebruik mijn verbeelding om het item uit zijn context te verwijderen", zegt Scheeler, "en ik vraag me af: zou iemand anders zien wat ik erin zie?" "Als het antwoord ja is, is het gekocht voor de winkel ... meestal. Die eerder genoemde elandgeweien zijn een van de zeldzame artikelen die Scheeler zichzelf voor haar eigen huis liet kopen. "Als ik alles mee naar huis zou nemen waar ik van hield", zegt ze, "zou ik alles mee naar huis nemen."
De stukken die ze mee naar huis neemt hebben een verbindend thema: visueel boeiend maar niet te kieskeurig. "We zijn geen achtbaanmensen", zegt ze. "Niets dat we hebben is zo kostbaar, en er is modder in onze modderkamer."
Desalniettemin biedt deze mudroom een charmante introductie tot het huis. Scheeler ontwierp de ruimte om een oude Engelse zadelkamer op te roepen, met bakstenen vloeren en donkergrijze muren. Rijlaarzen staan onder een display van poloballen, een foto van het middelbare schoolvoetbalteam van Scheeler, de laars trekt van een vlooienmarkt in Parijs en een kaakbeen van herten gevonden tijdens een wandeling. De scène nodigt gasten uit om naar binnen te leunen en de antieke sleutels te bewonderen of de zijdeachtige paardensportlinten te onderzoeken. "Het voelt goed om dingen te hebben waarmee je bent opgegroeid, speciale reizen hebt gemaakt of hebt gemaakt", zegt Scheeler.
WAAR ZIJ mee is opgegroeid, heeft zeker de eigen eclectische stijl van Scheeler beïnvloed. Haar architectenvader werkte op zowel de Sears Tower in Chicago als het John Hancock Center, en gaf de voorkeur aan witte muren en modern meubilair. Ondertussen bezit haar moeder wat Scheeler een 'zigeuneresthetiek' noemt, gelaagd geschiedenisrijk antiek, levendig textiel en etnische artefacten. Hoewel de ontwerppersoonlijkheden van haar ouders meer dan een beetje tegenstrijdig lijken, hebben ze Scheeler goed gediend bij het creëren van ruimtes die elegant zijn, maar niet kil, intiem maar verre van rommelig.
Neem de keuken, met zijn staalgrijze muren en schoonwitte hok - misschien bewijs van de esthetiek van haar vader. Maar hij zou de warme houten tafel niet hebben toegevoegd, of de uitbundige rondingen hebben gecombineerd met een uitvoerig bewerkte bank die Stella en Owen lokt "om rond te hangen en huiswerk te maken terwijl ik kook", zegt Scheeler.
In de hoofdslaapkamer geven koele blauwe muren een sereen, spa-achtig gevoel, maar Scheeler voegde een visuele stoot toe met een sierlijk Italiaans hoofdeinde, een koeienhuidtapijt met zebra-stencil, een angora-worp uit Turkije en een houten Boeddhabeeld. "Ik heb misschien geen gevoel voor avontuur in termen van kleur, " mijmert ze over haar stijl, "maar ik maak het goed door contrasterende materialen te gebruiken."
DE SLAAPKAMER werd in 2006 toegevoegd, nadat Owen en Stella arriveerden en het paar ontdekte dat hun "1500 vierkante voet huisje niet zo groot meer voelde." Ze creëerden ook een open familiekamer die aanvoelde als een "grote doos" totdat Scheeler het zeer hoge, zeer witte plafond als het probleem identificeerde. Ze herinnerde zich dat ze verweerd hout op plafonds in Frankrijk had gezien, dus vroeg ze haar man om hout te installeren dat uit een nabijgelegen Amish-schuur was gehaald.
"Het smeekte een beetje, " zegt ze, "maar Joe is een goede sport voor mijn passies." Het schuurhout voegt warmte, textuur en een knipoog naar de hippische geschiedenis van het gebied toe. De met licht gevulde ruimte biedt ook een luchtig contrapunt voor de donkerbruine muren in de woonkamer en de extra grote vogelkunst. Dit is waar volwassenen samenkomen op feestjes, drankjes mixen in een bar die ooit de overgrootmeester van Scheeler was. "Ik hou van de secretaresse omdat het van haar was", zegt Scheeler, "maar omdat mensen zelden brieven schrijven, heb ik het opnieuw gebruikt, in plaats van het stuk te bewaren als anachronisme."
Het is een praktisch standpunt dat haar ontwerpfilosofie inspireert: breng uw eerbiedwaardige passies - een liefde voor paarden, een favoriete film, gekoesterde erfstukken - in het heden. Een huis dat rijk is aan de dingen die ons hebben gemaakt tot wie we zijn, zal tot ver in de toekomst vol comfort zijn.
De auteur van verschillende poëzieboeken, waaronder Unmentionables (WW Norton), afkomstig uit Illinois
Beth Ann Fennelly
doceert Engels aan de Universiteit van Mississippi.
Neem een kijkje in haar huis.
