Met in de Netflix-serie Travellers , die terugkeert voor het tweede seizoen 26 december, evenals de originele AT&T-serie You, Me, Her en Patrick Gilmore houdt zoveel van Kerstmis dat hij nummers houdt zoals Dolly Parton en Kenny Rogers '"Once Upon a Christmas "het hele jaar door op zijn telefoon. Hier deelt de inwoner van Canada de kerstherinneringen die hem de meeste vreugde bezorgen.
Ik ben een kerstfanaat . Ik probeer momenteel elke kerstfilm en tv-special te verzamelen - van de Dick Van Dyke Show Christmas-special tot duistere tekenfilms die ik me herinner als kind te zien. Op een keer hoorde ik een liedje op de lokale radio waar ik opgroeide met de naam "Tiny Tony" over de kapper van de kerstman en ik zocht jaren naar het liedje. Niemand had er ooit van gehoord. Toen het internet opkwam, vond ik een obscure blog waarin het werd genoemd. Blijkt dat een plaatselijke middelbare schoolleraar dit kerstlied had geschreven en op vinyl had gezet. Ik kocht de plaat van eBay en zette het nummer op YouTube zodat iedereen ervan kon genieten.
Bekijk dit bericht op InstagramDit kind. 80s flashback. #ff #flashbackfriday #kindergarten #classpicture #Jeg # 1981 #patrickgilmore
Een bericht gedeeld door Patrick Gilmore (@patrickgilmore) op 26 mei 2017 om 9.55 uur PDT
Voor mij gaat Kerstmis over dat gevoel van magie dat je in de kindertijd in overvloed had, dat gevoel van verwondering dat verdwaalt naarmate je ouder wordt. Ik zal alles proberen om dat gevoel te helpen zijn weg te vinden, zelfs als het op eBay aan het zoeken is naar speelgoed dat ik ooit had, zoals het GI Joe-personage dat mijn broer me gaf, verpakt in een koelkast-formaat doos verzwaard met hout. (Hij zou ervoor zorgen dat mijn cadeau het grootste onder de boom was, ongeacht wat erin zat. Van mijn familie is bekend dat ze praktische grappen als cadeau geven.)
Half november van elk jaar heb ik al twee liter eierpunch doorgemaakt, wat mijn favoriete cocktail is. Ik zou het het hele jaar door drinken als ik het kon pakken. Iedereen blijft me vertellen dat ik mezelf moet maken, maar dat voelt gewoon als een recept voor gewichtstoename.
Ik woon in Vancouver, maar ik ben opgegroeid op een areaal buiten Edmonton, Alberta, en elke winter zouden we onze eigen kerstboom omhakken. Vrienden en uitgebreide familie zouden met ons meegaan voor een wandeling door het bos, waar we een hotdog en marshmallow gebraden hebben, warme chocolademelk drinken, kerstliederen zingen en sneeuwengelen en sneeuwmannen maken - het geheel. Op de terugweg stopten we bij een boerderij en haalden we verse room voor onze ontbijtgranen. Als je thuis een levende boom hebt, ruikt het hele huis naar Kerstmis. Er gaat niets boven die geur.
Op een gegeven moment besloten mijn ouders dat het onderhoud van een echte kerstboom, het oppakken van alle naalden die hij achterlaat, water geven, te veel gedoe was, dus schakelden ze over op een kunstmatige boom, en dat vind ik niet erg dit gezegd hebbende, maakte me kwaad . Dat is geen kerst!
Dus toen de eerstgeborene van mijn broer, mijn nicht Maddy, haar eerste kerst bij mijn ouders doorbracht, was ze waarschijnlijk 2 of 3 jaar oud, mijn vader en mijn broer en ik hadden deze overval gepland waar mijn schoonzus mijn moeder meenam voor een pedicure, en we namen mijn nichtje en hakken een echte boom om. Het was een zeer tijdgevoelige missie: we moesten naar buiten gaan, er een vinden, het omhakken, het terug naar het huis brengen, de decoratie versieren en de oude boom verwijderen, en dan de nieuwe opknappen, alles in één middag, gewoon om te zien of mijn moeder het zou merken. Ik heb een video van haar die het huis binnenloopt. De blik op haar gezicht toen ze het ontdekte, maakte het allemaal de moeite waard. Dat is een van mijn favoriete kerstherinneringen.
Tegenwoordig, wanneer ik heimwee krijg of een slechte dag heb, en de angst is te veel, zal ik een kerstalbum van Perry Como, Boney M. of Doris Day opbrengen. Het gronden mij. Vakantiefilms doen het ook, hoewel ik soms denk dat het feit dat ik op elk moment van het jaar naar A Charlie Brown Christmas kan kijken, iets wegneemt van de speciale uniciteit ervan. Ik herinner me dat ik de woonkamer binnen rende waar mijn broer al voor de tv zat te wachten tot hij aan zou gaan. Het speelde één keer per jaar en als je het miste, miste je het. Dat hebben we niet meer.
Dit essay maakt deel uit van een serie, " My Favourite Christmas ", met verhalen over geliefde vakantieherinneringen en tradities van speciale gastauteurs. Ga hierheen om de anderen te lezen .
