Mijn verloofde en ik lagen op een avond in het voorjaar van 2005 in bed te praten over onze aanstaande bruiloft toen hij een knobbeltje in mijn linkerborst voelde. Hij is een arts - hij kon zien dat er iets mis was - en hij begon meteen op mijn oksel te duwen. Een paar dagen later, op 3 april, minder dan twee maanden voor onze bruiloft, hoorde ik dat ik stadium 2b borstkanker had en dat het zich had verspreid naar mijn lymfeklieren.
Ik heb altijd mijn prins willen ontmoeten en me willen verloven - en nu dit. Ik was de toekomstige bruid met borstkanker. Ik dacht erover om de bruiloft uit te stellen, maar mijn artsen drongen er op aan om over een paar weken met chemo te beginnen en ik wilde niet door het gangpad lopen zonder haar of in een pruik. Ik ging door met de borstamputatie, drie weken vóór de ceremonie van 28 mei, en ik had het gevoel dat kanker al een deel van mij had ingenomen - mijn borst, mijn gevoel van veiligheid in mijn lichaam. Ik wilde kanker mijn bruiloft niet laten overnemen.
En dus zijn we zoals gepland getrouwd. De dag was vreugdevol maar verwarrend - mijn moeder rende rond en vertelde mensen niet over mijn kanker te praten, maar ik kreeg van iedereen de "medelijdende blik". Mensen wilden weten hoe ik me voelde, en alles wat ik zou zeggen was: "Ga dansen!" Ik wilde er niet over praten.
Maar of de bruiloft moest worden uitgesteld of niet, was niet de moeilijkste keuze die ik moest maken - dat kwam toen mijn arts vroeg of ik dacht aan het bevriezen van mijn eieren voordat ik met chemotherapie begon. We waren geschokt toen hij ons vertelde dat na mijn behandeling, die ook tamoxifen zou omvatten, er een kans van 90 procent zou zijn dat ik niet op natuurlijke wijze zwanger zou kunnen worden.
Ik was pas 32 en ik was niet echt begonnen na te denken over het krijgen van kinderen; Ik nam gewoon aan dat ik dat zou doen, dat ik genoeg tijd had. Maar ik had geen tijd, en samen met de kanker was dat een nieuwe klap. Ik had het gevoel dat er nog iets is dat me wordt afgenomen - mijn recht om te kiezen. Het was verwoestend.
Ik had het gevoel: "Hier is nog iets dat me wordt afgenomen - mijn recht om te kiezen."
Mijn man en ik gingen naar het hoofd reproductieve endocrinologie in Weill Cornell in New York City, en hij vertelde ons over een bizar klinkend onderzoek waarbij ik mijn eierstokken verwijderde en een paar maanden in mijn onderarm implanteerde terwijl ik chemo kreeg. Mijn man en ik keken elkaar alleen maar aan. Het klonk zo daarbuiten, vooral bovenop al het andere, dat ik hem gewoon een beetje tuned. Ik hoefde niet te luisteren; Ik wist dat ik niet wilde meedoen.
Hij herhaalde ook de optie om eieren te bevriezen. Ik had oestrogeen-positieve kanker (wat betekent dat het hormoon oestrogeen de groei van de kankercellen kan voeden), en de bevriezing van de eieren zou mezelf met oestrogeen inspuiten. Mijn man en ik waren bang dat de injecties meer tumorgroei zouden veroorzaken. Als ik ervoor had gekozen om het ei te laten bevriezen en zou ontdekken dat mijn kanker zich naar mijn lymfeklieren had verspreid, zou ik echt bang zijn geweest. En hoewel artsen zeggen dat de injecties kanker niet doen groeien, dat ze geen verband houden, hebben we besloten voorzichtig te zijn en het niet te doen.
Ik heb daar nu spijt van, maar toen ik aan die tijd terugdenk, werd mij in wezen gevraagd om een beslissing onder dwang te nemen - specifiek om een beslissing te nemen over een nieuw leven op een moment dat ik me zorgen maakte over het verliezen van mijn leven.
Toen ik mijn arts vroeg of ik met andere vrouwen van mijn leeftijd met kanker kon praten, zei ze: "Niet echt - het is zeldzaam om op jouw leeftijd te worden gediagnosticeerd." Erger nog, de paar jonge vrouwen die ik uiteindelijk ontmoette - in de wachtkamer van mijn oncoloog of via andere mensen - stierven uiteindelijk, inclusief een vrouw die mijn beste vriend werd.
Ik voelde me zo alleen.
Dus in plaats van een gezin te stichten, besloot ik in 2012 5 Under 40 te lanceren, een non-profit die overlevenden van jonge borstkanker zoals ik helpt door alle tips en hulpmiddelen te bieden die artsen misschien niet noemen - waar een pruik te kopen en hoe te krijgen verzekering om ervoor te betalen; of terug te gaan naar het werk; wat voor een operatie u moet ondergaan, en alle miljoenen beslissingen die u plotseling moet nemen. Binnen drie werkdagen ontmoeten we iedereen die contact met ons opneemt; we zullen peer matches organiseren, symposia houden en meditatiesessies organiseren. Mijn doel is om ervoor te zorgen dat geen enkele andere jonge vrouw hier alleen doorheen hoeft te gaan, en ik denk dat ik het van de grond kon krijgen omdat een deel van mij geloofde dat er een uitstekende kans was dat ik niet op aarde zou zijn voor erg lang.
11 jaar later ben ik er nog; Ik ben net 44 geworden. Als ik rondkijk naar de jonge vrouwen die we dienen, ben ik zo blij dat ze elkaar hebben, dat ze deel uitmaken van een gemeenschap die ik nooit heb gehad.
Toch wou ik dat ik een kind had (hoewel ik wel een hond heb genaamd Lexi Finkelstein - ik kreeg haar toen mijn moeder voorstelde dat ik iets vond om voor te zorgen). Adoptie is absoluut iets waar ik aan denk; mijn man is nu 55 en hij is bereid. Maar ik wil echt dat 5 tot 40 blijven groeien - ik ontmoet constant overlevenden, heb evenementen en rekrutering van providers. Ik ben nu een soort moeder voor deze vrouwen - de jongsten noemen me zelfs juffrouw Jenny. En de vrouwen die we dienen zijn mijn kinderen.
Jennifer en haar bulldog, Lexi Finkelstein.
