Als je denkt aan de ultieme blonde bom, denk je misschien aan Marilyn Monroe. Maar lang voordat Norma Jean Baker een schermsirene uit de jaren 1950 werd, definieerde een andere actrice het concept van de Hollywood-platinablonde: Jean Harlow. In feite groeide Marilyn Monroe op met het kijken naar de ster uit de jaren 1930, en modelleerde ze zichzelf zelfs naar het beeld van de icoon. Helaas volgde Marilyn in de voetsporen van haar favoriete actrice, en niet alleen in termen van roem: de vroegtijdige en controversiële sterfgevallen van de twee sterretjes waren even vergelijkbaar als hun successen in het leven. Nu, 80 jaar na haar dood, een terugblik op het tragische verhaal van Jean Harlow - en de griezelige parallelle levens van de twee Hollywood-legendes.
Voordat Jean
Net zoals Marilyn Monroe Norma Jean was, werd Jean Harlow geboren als Harlean Carpenter op 3 maart 1911 in Kansas City, Missouri. De moeder van Harlean was eigenlijk Jean Harlow, maar nadat haar dochter de schermnaam aannam, begon ze te gaan met "Moeder Jean". (Evenzo zou Norma Jean de meisjesnaam van haar moeder, Monroe, lenen.) Ondertussen was de levenslange bijnaam van Harlean onder vrienden en familie 'The Baby'.
Harlean Carpenter, leeftijd 3, 4 en 12.
Toen Harlean een kind was, streefde moeder Jean ernaar actrice te worden. Ze scheidde van Harlean's vader, een tandarts, en verhuisde zichzelf en Harlean naar Hollywood om haar dromen na te streven, maar ze heeft nooit succes gevonden. Dus verhuisden moeder en dochter terug naar het Midwesten, waar Moeder Jean trouwde met een man genaamd Marino Bello. Op 15-jarige leeftijd kreeg Harlean roodvonk, een ziekte die mogelijk heeft bijgedragen aan haar uiteindelijke dood.
Actrice Jean Harlow en moeder Jean
Maar volgens een aflevering van You Must Remember This, een podcast van Karina Longworth, was Harlean snel gezond genoeg om met de eerste van haar drie echtgenoten te trouwen. Harlean was 16 toen ze met de 20-jarige Charles McGrew trouwde - dezelfde leeftijd als Norma Jean en haar eerste van drie echtgenoten, James Dougherty. Het volgende jaar erfde Charles een klein fortuin en verhuisde met zijn nieuwe bruid naar Beverly Hills, waar het paar een naar verluidt nogal rauwe feestlevensstijl voerde.
Het maken van een filmster
Harlean werd ontdekt door Fox-executives terwijl ze met een vriend een filmpartij bezocht. Blijkbaar was ze niet zo geïnteresseerd in het worden van een ster, ze gaf ze zelfs een valse naam: die van haar moeder. Maar zeker, ze waren geïnteresseerd in haar - of in ieder geval in haar uiterlijk : een glamoureuze blonde met moordende rondingen.
Op aandringen van Moeder Jean, begon de nieuwe nagesynchroniseerde Jean Harlow auditie te doen en in Laurel en Hardy shorts te verschijnen en verliet zelfs haar man toen hij zich verzette tegen het idee van haar acteren.
Hoewel ze slechts een klein aandeel had in de film The Saturday Night Kid uit 1929, stal Jean de show maar al te graag van de hoofdrol, Clara Bow, de 'It Girl'-starlet van die tijd. Haar grote doorbraak was in Howard Hughes's Hell's Angels (1930) , waarin ze de originele, stille filmster Greta Nissen verving, die sprak met een dik Noors accent en daarom, in de geest van de regisseur, niet kon overstappen op de "talkies" ".
De publiciteitsdirecteur van Hughes wordt gecrediteerd voor het bedenken van de naam "Platinum Blonde", zegt The Atlantic (net zoals Mary Pickford werd aangeduid als "America's Sweetheart"). De bijnaam was zo succesvol dat een Frank Capra-film uit 1931 de naam Platinum Blonde kreeg, vooral voor de witharige Jean, hoewel ze de bijrol was en niet de hoofdrolspeler van de film.
Natuurlijk was de tint niet natuurlijk: Jean's haarstylist verfde het wekelijks met een ongelooflijk harde en gevaarlijke combinatie van peroxide, ammoniak, Clorox en Lux-vlokken. Toch inspireerde de look duizenden vrouwen om peroxide te kopen en (vaak tevergeefs) te proberen het zelf opnieuw te maken - inclusief uiteindelijk de toekomstige Marilyn Monroe, die zelfs Harlow's stylist inhuurde om haar haar te kleuren.
Een reeks hitfilms volgde, waaronder Bombshell (1933) , Dinner at Eight (1933), Reckless (1935) en Suzy (1936). In verschillende films speelde Jean tegenover Heartthrob Clark Gable, met name in 1932's Red Dust.
Clark Gable en Jean Harlow in Red Dust
Terwijl een andere mooie blonde actrice, Thelma Todd, de weg al had gebaand voor de bruisende, gewelfde blonde persona, nam Jean het in een nieuwe richting. In slechts een paar jaar tijd vestigde de actrice zich als een smeulend sekssymbool, terwijl ze tegelijkertijd een serieuze vaardigheid vertoonde voor een snelle komische dialoog. Toch kreeg ze voornamelijk "domme blonde" delen en werd door sommigen als hetzelfde beschouwd in het echte leven (misschien een van de meest voor de hand liggende parallellen met Marilyn Monroe).
Meer tragedie dan komedie
Jean's persoonlijke leven was minder stabiel dan haar werkleven. In 1932 trouwde Jean met MGM-directeur Paul Bern. Slechts twee maanden na hun huwelijk werd Paul dood aangetroffen door een schotwond aan het hoofd in hun huis; Jean was toen bij haar moeder gebleven. Ondanks geruchten dat hij werd vermoord door de handen van een voormalige geliefde (het bleek dat Paul nog steeds common law was en met een andere vrouw trouwde) en een vermeende MGM-cover-up, werd de dood van Paul uiteindelijk als zelfmoord beslist.
Thuis gevonden was volgens sommigen een zelfmoordbrief. Er stond: "Liefste lieve, helaas [sic] dit is de enige manier om het vreselijke kwaad dat ik je heb gedaan goed te maken en mijn gruwelijke vernedering, ik hou van jou, weg te vagen. Paul" En vervolgens naschrift: "Je begrijpt dat gisteravond was slechts een komedie ". Jean stond erop dat ze niet wist waar het briefje over ging.
Na de dood van Paul worstelde Jean nog steeds om geluk te vinden. Ze begon met een gescheiden maar nog steeds getrouwde bokser, Max Baer. Maar toen de vrouw van Max een scheiding op grond van overspel aanvroeg en Jean als co-respondent noemde, regelde de studio, in de hoop een ander schandaal te voorkomen, dat Jean zou gaan trouwen met cinematograaf Harold Rosson. Rond diezelfde tijd werd Jean ziek en moest hij een noodappendectomie ondergaan. De vakbond duurde slechts acht maanden.
Jean Harlow en William Powell, 1935
Maar tegen 1935 leek Jean eindelijk liefde te hebben gevonden bij acteur William Powell, haar costar in Reckless and Libeled Lady . De twee dateren twee jaar serieus.
Een vallende ster
Hoe gelukkig ze ook persoonlijk is geweest met William, Jean bleef zwaar drinken, wat, zoals Longworth opmerkt, 'andere gezondheidsproblemen kan hebben verdoezeld', waaronder hoofdpijn die wordt aangezien voor katers en een gezwollen gezicht en gezwollen buik waarvan Jean waarschijnlijk dacht dat het alcohol was gerelateerde gewichtstoename (de oplossing van haar moeder was blijkbaar om haar op een streng dieet te zetten). Nog geen tien jaar in haar carrière leek Jean steeds minder op haar blonde bom zelf. Zelfs haar kenmerkende platinasloten begonnen in groepen uit te vallen toen de wekelijkse bleken eindelijk hun tol eisten.
Toen, tijdens een operatie om alle vier van haar verstandskiezen te verwijderen, stopte Jean's hart even. Twee maanden later, tijdens het werken aan een andere film met Clark Gable genaamd Saratoga, was haar mond nog geïnfecteerd door de operatie. Maagpijn en braken geloofden dat de griep Jean thuis in bed hield en werd later verkeerd gediagnosticeerd en behandeld als een gezwollen galblaas.
Clark was naar verluidt erg bezorgd nadat hij op bezoek kwam en vond een vreselijk opgeblazen, rot ruikende Jean. Uiteindelijk heeft een andere arts haar nierziekte correct gediagnosticeerd, die in verband met haar roodvonk als kind was gekoppeld en waarschijnlijk al heel lang zou komen. Helaas was er op dat moment niet veel te doen. (De eerste succesvolle nierdialyse was pas in 1945 en de eerste succesvolle niertransplantatie in 1954.) Jean Harlow stierf twee dagen na de diagnose, op 7 juni 1937, op 26-jarige leeftijd.
Alternatieve theorieën circuleerden echter over de vroegtijdige dood van Jean, net zoals in 1962, toen een 36-jarige Marilyn Monroe onverwacht stierf. Sommige fans vonden de waarheid moeilijk te accepteren en speculeerden dat Jean echt stierf aan een mislukte abortus, of aan darmschade door geslagen te worden, of aan het bleekmiddel dat haar haar haar platinablonde tint gaf. De film Saratoga moest worden voltooid met behulp van Jean's body-double, een ervaring die Clark tragisch vergeleken met acteren 'in de armen van een geest'.
Het lichaam van de 26-jarige werd in een "massieve, gepolijste koperen kist geplaatst die naar verluidt $ 5.000 heeft gekost", meldde de Chicago Daily Tribune tachtig jaar geleden. In dat jaar zou Norma Jean 11 jaar oud zijn geweest, woonde in het Los Angeles Orphans Home in Hollywood en misschien pas beginnen te dromen van sterrendom. In de allerlaatste weken van het leven van Marilyn Monroe was ze van plan om te schitteren in een biopic over haar jeugdidool, Jean Harlow. Helaas heeft ze nooit de kans gekregen.
