Wanneer tragedie van uw huis een ander huis maakt

Op de busrit naar huis van het werk een paar jaar geleden, merkte ik dat ik mijn ouderlijk huis passeerde. Ik weet niet meer welke maand het was, wat ik droeg of zelfs hoe het weer die dag was, maar ik herinner me nog een heel specifiek detail: het was de eerste keer dat ik dat flatgebouw zag sinds mijn vader stierf aan zelfmoord in onze kleine badkamer in 2003.

Het was ook de eerste keer dat ik echt dacht aan wat 'thuis' voor mij betekende.

De auteur en haar overleden vader

De laatste keer dat ik buiten op die trap stond, voelde ons appartement met twee slaapkamers niet als een thuis. Het was niet langer een heiligdom, maar een vreemd land dat ik niet herkende - het was vol onbekend terrein. Het was koud en meedogenloos. Waar ik me ooit vrij voelde, was dat huis een gevangenis geworden en voelde ik de muren langzaam dichterbij komen. Mijn moeder, zus en ik waren net klaar met inpakken, serviesgoed, kleding en een heel leven aan herinneringen in dozen. Het sluiten van die dozen was zo definitief, alsof we afscheid namen van het verleden. Het ene leven was voorbij en het andere begon met tegenzin. Met alles ingepakt, werd de leegte maar al te echt: de muren, eens bekleed met familiefoto's, waren nu kaal en wierpen schaduwen op elkaar als spoken.

De hele plaats voelde leeg en hol aan, net als mijn treurende hart.

Zes maanden na die ochtend in maart vond mijn moeder mijn vader in de badkamer, we woonden in een huis met spookachtige herinneringen.

Terwijl ik nog een keer rondkeek, speelde mijn geest de afgelopen zes maanden opnieuw af en alles wat er was gebeurd: hoe ik een sombere ochtend in maart in mijn bed had geschud terwijl ik het geluid van de politie door de voordeur hoorde komen en mijn vader droeg lichaam weg, hoe mijn oren nog steeds rinkelden van het horen van het geluid van mijn moeder toen ze de badkamer binnenstapte en mijn vader vond, hoe ik de afgelopen zes maanden het gevoel had dat ik in een huis woonde waar herinneringen werden geplaagd.

Maar ooit? Er was zoveel leven in dat huis geweest; de levendigheid kaatste bijna van de muren af ​​en je voelde het in de lucht op het moment dat je binnenstapte. Er was onze oude parkeerplaats, de steile trappen en de heuvel die mijn zus en ik naar beneden rolden. Daar was de woonkamer, waar mijn vader 's nachts graag tv keek tot hij in slaap viel. Daar was de keuken, waar mijn moeder onze was zou doen, urenlang ineengedoken over een rotgroene wasmachine. En daar was de kamer die ik deelde met mijn zus, compleet met een kast vol speelgoed en knuffels die uit de kast kwamen en onder onze bedden uit gluurden.

Het valt niet te ontkennen dat die muren ooit een huis hadden gehuisvest. Zolang ik me kon herinneren, eigenlijk. Het was immers het enige huis dat ik ooit kende, omdat ik daar woon sinds ik vier jaar oud was. Het heeft me heel wat doorstaan. Ik ben daar letterlijk en figuurlijk 'opgegroeid', van de dagen die ik doorbracht met het herstellen van de operatie tot de uren die ik aan de keukentafel doorbracht en moeite had om mijn huiswerk op de middelbare school te begrijpen.

Toen ik zoveel jaren later uit dat busraam keek, begon ik echter mijn leven voor mijn ogen te zien voorbijgaan - zowel letterlijk als figuurlijk. Alleen, het was niet mijn leven. Althans niet meer mijn leven. Dat appartement, het vertegenwoordigde mijn verleden; Ik zag nu mijn leven door een heel smalle lens. Dat was er eerder - voordat mijn vader de diagnose agressieve sinuskanker kreeg. Voordat hij intense chemotherapie en bestraling onderging. Voordat mijn moeder hem op een ochtend in bad vond, zelfs niet een maand nadat hij klaar was met de behandeling.

De pijnlijke herinneringen bezorgen me niet altijd meer pijn. Ze brengen me een gevoel van dankbaarheid voor de geweldige en liefdevolle jeugd die ik had.

En toen was er het volgende - mijn leven in de nasleep van zijn dood. Het was dit "na" waar ik mee worstelde toen ik onmiddellijk de brok in mijn keel voelde en mijn polsslag versnelde toen een jeugd van herinneringen terugvloeide. Alles aan ons oude appartement was hetzelfde: de details waren zo levendig en in mijn gedachten speelde het allemaal op een lus als een thuisfilm. Een deel van mij wilde wegkijken. Een groter deel van mij wilde dat die film voor altijd zou worden afgespeeld. Ons appartement was misschien klein, maar het was thuis. We gebruiken het woord thuis om zoveel verschillende dingen te betekenen, maar wat betekent het eigenlijk om thuis te zijn? Is het een plaats? Een kamer? Een gevoel? Een groep mensen? Een voorwerp?

Mijn familie verhuisde naar een groter huis nadat mijn vader stierf. De keuken heeft hoge erkers die het ochtendlicht filteren en 's nachts een stralende gloed door het hele huis werpen. Het is een geweldig huis. Maar het is niet thuis, en het is zeker niet hoe ik me het leven had voorgesteld. Omdat een echt 'thuis' meer is dan alleen een fundering en muren en vloerbedekking. Een huis is herinneringen en mensen en de liefde die daar werd gebouwd. Mijn ouderlijk huis was niet alleen de plaats waar ik ben opgegroeid. Het was ook de plaats waar ik uitgroeide tot de persoon die ik zou worden - de persoon die ik vandaag ben.

Jarenlang heb ik zo hard gevochten tegen de veranderingen die de dood van mijn vader in mijn leven had gebracht. Ik wilde heel graag dat alles hetzelfde zou blijven, maar nu, 14 jaar later, begin ik me eindelijk te realiseren hoe onrealistisch die wens is. Levens veranderingen. Mijn wereld - en mijn huis - is nu anders, maar een ander leven hoeft geen slecht leven te betekenen. En die herinneringen bezorgen me niet altijd meer pijn. Ze brengen me troost en een gevoel van dankbaarheid voor de geweldige en liefdevolle jeugd die ik had.

Mijn moeder heeft in al haar oneindige wijsheid hard gewerkt om een ​​nieuw normaal in haar leven te omarmen. Dat is ook waar ik tegenwoordig naar toe werk. Een nieuwe normaal. Een nieuw leven - die prachtige herinneringen niet achterlaten, maar met me meedragen. En natuurlijk mijn vader met me meedragen. Mijn ouderlijk huis, ik voel het in mijn botten en met elke hartslag. Waar 'thuis' me brengt.