Ik word altijd herinnerd aan het nummer "Our House" als ik denk aan waar ik woon in Harlem. Het is klein, maar heel, heel, heel fijn inderdaad. Ons vervaagde gele rijtjeshuis is meer dan 100 jaar geleden gebouwd en ligt aan een rustige, met bomen omzoomde eenrichtingsstraat. Mijn man en ik kochten het negen jaar geleden nadat we met onze twee dochters in een appartement met twee slaapkamers hadden gewoond, en we hielden onszelf voor de gek door te geloven dat het een grote plaats was. Hoewel we een paar meer kamers hebben dan voorheen, is elke kamer kleiner en gezelliger dan die in de klassieke zes die we hebben achtergelaten.
Neem bijvoorbeeld de ingang. Het is als een douchecabine - druk (en komisch) als twee mensen tegelijkertijd hun schoenen en jassen uitdoen. Maar ik ben dol op deze ruimte. Ik heb in een kleine houten stoel en een mand voor schoenen geknepen, maar als er meer dan zes paar zijn, druppelen ze eruit, de vloer bezaaid. Reken maar: twee tienermeisjes, met allerlei sneakers, flats, laarzen en slippers, betekent dat het altijd een mijnenveld van schoeisel is.
De volgende halte is de woonkamer, die tevens dienst doet als eetkamer en keuken. Het is een vloeiende ruimte, die sommigen kunnen omschrijven als "groot". Ze zouden liegen. Een bank, twee fauteuils, een eettafel met vier stoelen, een paar Ottomanen, een ladekast, een porseleinkast, plantenbakken en lampen zijn hier nauwelijks aanwezig. En had ik de hond al genoemd? Ze is middelgroot, maar haar bed is enorm, platgedrukt tussen de bank en een rij kasten.
Maar hoezeer ik ook knoei over ons kleine huis, ik zou niet anders willen leven. Ik heb ontdekt dat het minder stressvol is om met minder dingen in een kleinere ruimte te leven. Ik ben een meedogenloze redacteur van gerechten, kleding, boeken en rommel. Als het geen doel heeft of een aangewezen plek in een kast of lade heeft, wordt het geschonken of gerecycled. Ik ga minstens twee keer per maand naar het Leger des Heils en sleep een van mijn meisjes mee om me te helpen de tassen op te tillen.
Toch was het een beetje een nachtmerrie die binnenkwam. De smalle gangen, ontworpen voor magerdere meubels uit een ander tijdperk, konden onze oversized bezittingen niet herbergen. We hadden gehoopt de grote bruine bank in de kelder te zetten, maar drie potige verhuizers konden hem niet van de trap af slepen. Het zat vele jaren op de eerste verdieping tot ik uiteindelijk betaalde om het te laten wegslepen en het te vervangen door de meest schattige, gezellige liefdesstoel.
Gezellig is hier het woord. We hebben een damestoilet op de eerste verdieping die - geen grap - dezelfde afmetingen heeft als een vliegtuig. Mensen lachen hardop wanneer ze binnenkomen, maar ik ben gewoon gecharmeerd. Glanzend goudpapier bedekt het plafond en de muren hebben enorme op Deco geïnspireerde zwart-witte madeliefjes. De gootsteen is niet groter dan een brood (je moet heel voorzichtig wassen).
Ik heb ontdekt dat het minder stressvol is om met minder dingen in een kleinere ruimte te leven.
Begrijp me niet verkeerd - ik verlang soms naar meer ruimte. Nadat we drie jaar in huis waren, duwde mijn man op een paneel in de gang en het schoot open en onthulde een lege kast. Ik sprong op van vreugde en stopte snel onze bagage erin. Ons kleine huis heeft net genoeg ruimte voor ons vieren, plus onze hond, maar de gedachte aan onze oudste op weg naar de universiteit in een jaar geeft me rillingen. Ik zal haar natuurlijk missen, maar ik dagdroom ook over het koloniseren van haar kast met mijn zomerkleding.
De fietsen hangen aan de spanten van de stookruimte, de jaskast biedt plaats aan slechts 3 winterjassen en pakketten moeten onmiddellijk worden geopend en gerecycled - of er is geen ruimte om te eten. Toch hebben we een open haard (zij het zo groot als een magnetron). Ik zit zo dicht mogelijk in de buurt en probeer mijn haar niet aan te steken. Het gooit een beetje warmte, maar verwarmt nauwelijks de kamer. Maar het is zo mooi als het brandt. Klein is mooi, zo luidt het gezegde. Dat is ons huis voor een T - en ik ben het daar helemaal mee eens.
