Tijdens de totale zonsverduistering van volgende maand zal de zon worden geblokkeerd door de maan voor een van de langste periodes - ongeveer 2 minuten en 40 seconden - in Hopkinsville, Kentucky, een klein stadje ongeveer 20 mijl ten noorden van de grens met Tennessee, met een bevolking net verlegen van 32.000 mensen. De community, die duizenden bezoekers verwacht voor dit geweldige evenement, omarmt de gelegenheid als een kans om toeristische dollars te verzilveren, door zichzelf om te vormen als Eclipseville. Het is de eerste keer in 99 jaar dat een totale zonsverduistering zichtbaar is van kust tot kust in de Verenigde Staten. Het is echter niet de eerste keer dat Hopkinsville nationale aandacht vestigt op een buitengewone gebeurtenis.
Tweeënzestig jaar geleden haalde een familie aan de rand van de stad de krantenkoppen nadat ze beweerden dat ze waren bezocht door "kleine grijze mannen" nadat ze een buitenaards vliegtuig boven hun boerderij hadden gezien. (Ze werden verkeerd geciteerd in de pers, wat resulteerde in de toevoeging van "kleine groene mannen" aan ons moderne lexicon.) Het incident, ook wel de Kelly-Hopkinsville-ontmoeting genoemd, die verwijst naar de nabijgelegen niet-opgenomen gemeenschap van Kelly, was goed gedocumenteerd in de media en popcultuur: regisseur Steven Spielberg citeerde het als onderdeel van de inspiratie achter films als ET en Close Encounters of the Third Kind .
Een ansichtkaart uit de jaren 50 van het centrum van Hopkinsville, Kentucky.
Interessant genoeg vindt de eclips van deze zomer plaats op de verjaardag van de beruchte waarneming - een toeval dat samenzweringstheoretici zoemt en zich afvraagt of de twee minuten overdag duisternis een nieuwe buitenaardse ontmoeting inluiden. Het feit dat het oorspronkelijke incident plaatsvond langs breedtegraad 37 ten noorden, een route die onlangs is geïdentificeerd door mensen zoals de bestsellerauteur Ben Mezrich van de New York Times - auteur van The 37th Parallel - vanwege de hoge frequentie van UFO-waarnemingen en andere afwijkingen, draagt alleen maar bij aan de intrigeren.
"Wat betreft terugkerende aliens, je weet maar nooit", zegt Joann Smithey, vice-president en voorzitter van het Kelly Little Green Men Days Festival. "Sommige mensen zeggen dat ze al onder ons zijn, en anderen zeggen dat ze niet bestaan, punt."
Maar terug naar de ontmoeting met Kelly-Hopkinsville. Dit is hoe het verhaal gaat: Op de avond van zondag 21 augustus 1955 bezocht Elmer "Lucky" Sutton, een jonge man van begin twintig, zijn moeder Glennie Lankford en drie jongere halfbroers en -zussen in de boerderij die hij had gekweekt hoger, acht mijl ten noorden van Hopkinsville. Tijdens zijn pauze met een reizend carnaval had Lucky zijn vrouw Vera en hun vrienden Billy Ray en June Taylor een weekend bij zich. Zijn broer JC en schoonzus Alene, plus een familievriend, OP, waren er die avond ook.
Na een stevig avondmaal, bereid door Miss Glennie, had het gezelschap van 11 besloten een kaartspel te spelen toen Billy Ray een vreemde claim maakte. Teruglopend in het huis van een reis naar de put om zijn waterglas bij te vullen, flapte hij eruit dat hij net een rond, metalen voorwerp had gezien, met regenboogkleurige strepen achter zich, bewegend door de lucht boven de boerderij. Zijn metgezellen namen het in eerste instantie op als een grap en schreven het af als een andere truc die Billy Ray en Lucky graag op elkaar speelden. Maar Billy Ray leek echt last te hebben van wat hij had gezien, ondanks de aandringen van de anderen dat het waarschijnlijk een meteoor of vallende ster was. Toen hij zijn vrouw, June, vroeg om geruststelling dat ze hem geloofde, bracht de absurditeit van dit alles haar en de anderen in lachen uit.
Billy Ray wilde Lucky niet laten gaan en liet hem samen naar de bron lopen, zodat hij precies kon aangeven waar het object door de lucht was gegaan. Lucky wist niet wat hij van het verhaal van zijn vriend moest maken, maar het was duidelijk dat iets hem bang had gemaakt. Ze gingen terug om hun spel te hervatten toen iets hen tegenhield in hun sporen, beweerden ze: een gloeiend object, naderend vanuit het bos achter het huis. Toen het dichterbij kwam, beseften ze dat het een kort, mensachtig wezen was, met grote ogen, twee benen die leken te zweven in plaats van te lopen, en twee opgeheven armen alsof ze zich overgaven. Lucky schreeuwde een explosief en de twee mannen renden naar binnen en sloegen de deur achter zich dicht.
Rond dezelfde tijd zag een buur ongeveer een kwart mijl ten noorden van hen lichten in het bos achter de Sutton-boerderij en dacht dat het gezin op zoek was naar een van hun varkens die eruit waren gekomen. Later, toen hij geweerschoten zou horen, stelde hij zich voor dat ze te maken hadden met een bobcat die op hun vee jaagde.
Glennie begreep niet waar de commotie over ging - ze had tientallen jaren op het terrein gewoond en nog nooit iets vreemds meegemaakt - maar wilde niet dat Lucky's gepraat over 'buitenaardse kobolden' zijn jongere broers en zussen van streek maakte, dus stuurde ze hen naar bed. Het volgende dat ze wist, waren de jongens die de wacht hielden bij de deuren, Lucky aan de voorkant met een 12-gauge en Billy Ray aan de achterkant met een .22. Ze kon niet geloven hoe ver ze bereid waren om een grap uit te halen. Ik word niet bang in mijn eigen huis, dacht ze.
Toen Lucky's gedachten ergens op gericht waren, was er niets dat hem anders kon overtuigen, wist zijn moeder. Dus probeerde ze in plaats daarvan antwoorden van zijn vriend te krijgen. Misschien speelden de twee jonge mannen een grapje met hun vrouwen. Ze liep naar Billy Ray bij de achterdeur: waar ging deze game precies over? Wilde ze weten. "Miss Glennie, ik hoop dat u het niet hoeft te weten, " antwoordde hij.
Ze zaten daar zwijgend, terwijl iedereen behalve Lucky en de kinderen in de woonkamer praatten, toen een figuur van ongeveer drie voet lang in de deuropening uit de duisternis verscheen. Glennie schreeuwde en iedereen kwam aanrennen. Billy Ray schoot op de potentiële indringer en doorboorde een gat in de hordeur. Toen stapte hij door nieuwsgierigheid op de veranda. Terwijl hij dat deed, zegt hij een gekrabde hand die vanaf het dak naar beneden reikt en zijn haar graast. Alene kende de bedoeling van het wezen niet, greep Billy Ray en trok hem terug het huis in. Lucky stapte naar buiten en richtte zijn pistool op het dak. Het wezen dat hij schoot rolde van het dak en verdween in het bos, blijkbaar ongedeerd.
In de woonkamer verschenen een paar gloeiende ogen en een stel klauwen voor het raam. JC schoot er door het glas heen met een geweer van 20 man. Vlak achter hem volgde Billy Ray met een kogel. Het geslagen wezen keerde terug en vertrok.
Glennie, een religieuze vrouw die net die dag eerder naar de kerk was geweest, begon te bidden. Voor zover ze wist, werden de wezens met gloeiende ogen op haar grasveld zelf door de duivel gestuurd. Het geweervuur had haar jongste kinderen uit hun slaap geroerd; nu keken ze naar haar voor antwoorden. De goede Heer zal over ons waken en ons beschermen, zei ze - evenveel om zichzelf gerust te stellen als haar kinderen. Lucky spoorde de vrouwen aan om de kinderen de achterkamer in te nemen en zich te verbergen. Iedereen behalve Glennie gehoorzaamde: ze kon nauwelijks geloven wat ze eerder had gezien; ze had voor de zekerheid een tweede blik nodig.
Lucky en Billy Ray bekeken de voortuin terwijl JC, OP en Glennie binnen wachtten, JC klaar met een gespannen pistool. Iemand schreeuwde om omhoog te kijken in de esdoorn. Deze keer kon iedereen duidelijk een van de "kleine mannen" zien zitten op een tak boven hen. Ze schoten erop maar in plaats van te vallen, dreef het wezen weg. Het geluid dat ze hoorden toen ze op iemand anders schoten die om de hoek kwam, klonk als kogels die metaal raken. Het dreef ook weg. De mannen realiseerden zich dat hun geweervuur nutteloos was.
Terug in het huis probeerde de groep hun gedachten te verzamelen te midden van race-vragen: wat zijn deze dingen? Waren zij kobolden of demonen? Waren hun opgeheven armen op onschuldige bedoelingen? Als ze de bewoners van het huis geen schade toebrachten, waarom kwamen ze dan terug nadat ze waren neergeschoten? Kogels hebben de indringers misschien niet afgeschrikt, maar iemand wees erop dat fel licht hun grote, geel-pupilige ogen leek te kwetsen. Telkens wanneer er een licht kwam, trokken de wezens zich terug.
Ze deden elk licht in het huis aan en wachtten. Buiten was het griezelig stil. Een van de kinderen begon te huilen. Lucky probeerde te bedenken wat ze nu moest doen toen ze krabben vanaf het dak hoorde komen. Hij schoot naar buiten, richtte zijn pistool op de bovenkant van het huis en schoot op het wezen daar. Het wezen zweefde naar beneden en klauterde uit het zicht achter de bomen, schijnbaar ongedeerd als de anderen. Het werd overduidelijk dat deze "kobolden" niet konden worden afgeschrikt - althans niet door een gewoon boerengezin tot hun beschikking.
Het was tijd om daar weg te gaan. Toen de kust veilig was, maakte iedereen een pauze voor de vrachtwagens, die zich zo snel mogelijk opstapelden.
De sergeant die bij de receptie van het politiebureau in Hopkinsville werkte, wist niet wat hij moest zeggen tegen de 11 mensen die voor middernacht waren binnengekomen. Een van hen zei dat ze urenlang tegen 'kleine zilvermannetjes' hadden gevochten. De officier heeft dat misschien niet geloofd , maar het was duidelijk dat iets hen bang had gemaakt. Waarom zouden ze anders zo laat kinderen krijgen?
De officier belde Chief Russell Greenwell, die op zijn beurt de Kentucky State Police, het kantoor van de Christian County Sheriff en Fort Campbell Army Base, die zijn eigen politiepersoneel uitzond, uitzond. De plaatselijke krant kreeg er lucht van en stuurde een personeelsfotograaf. Binnen een uur waren ten minste een half dozijn wetshandhavings- en media-leden samengekomen op de Sutton-boerderij, samen met de terugkerende familie.
Autoriteiten doorzochten het pand met zaklampen, maar vonden geen teken van de "" kleine mannen "- alleen gaten in de raamschermen en veel shotgun shell-omhulsels. Eén officier merkte iets op in het bos, maar een zoekopdracht leverde niets op. De grond daaronder Lucky had neergeschoten dat een van de vermeende wezens leek te zijn gekleurd met iets dat een iriserende glans gaf wanneer bekeken vanuit een hoek. Officieren vragen de gezinsleden afzonderlijk, maar alles wat ze kregen was dezelfde consistente beschrijving van de gebeurtenissen van de nacht. van vruchteloos onderzoek vertrok de politie.
Om 15.30 uur 's ochtends, na een onrustig dutje dat nooit in slaap viel, werd Glennie wakker toen ze een van de kleine mannen aan de andere kant van haar slaapkamerraam zag. Ze riep Lucky, die op de bank in de woonkamer lag te dommelen. Hij en Billy Ray brachten de volgende uren door met het bewaken van de wacht. De wezens vertrokken vlak voor het aanbreken van de dag, zeggen ze, de laatste die de familie ooit van hen zou zien.
Op een zondagmiddag 14 jaar later keek Geraldine Sutton, 8, tv met haar broer en zus toen een man en een vrouw op de voordeur klopten. Geraldine antwoordde; het echtpaar, dat eruit zag alsof ze net uit de kerk waren gekomen, wilde weten of haar ouders thuis waren. Zodra Lucky, die uit een achterkamer was gekomen om met het paar te praten, besefte wat ze wilden, vond hij het tijd om zijn kinderen te laten meedoen aan het evenement dat hem sindsdien achtervolgd had. Hun gasten schreven een boek over UFO-waarnemingen, legde hij uit, en wilden dat hij zijn eigen ervaring bijdroeg. Het was de eerste keer dat ze ooit hadden gehoord van de buitenaardse ontmoeting van hun vader.
"Mijn vader vond het niet leuk hoe mensen hem behandelden toen het verhaal uitkwam", zegt Geraldine, die nu haar getrouwde naam, Stith, draagt. 'Mensen hebben hem uitgelachen. Het was traumatiserend. Nog steeds zijn de [getuigen] die nog leven bang om te praten.'
De voorpagina van Kentucky New Era over het incident, 22 augustus 1955.
In de dagen die volgden op het incident van 1955 kwamen tientallen 'UFO-fanatici' samen op de kleine boerderij in de hoop een kijkje te nemen in alle mogelijke bewijzen die door de zogenaamde mannen uit de ruimte waren achtergelaten. "Er kwamen zoveel verslaggevers en looky-loos langs en liepen rond het pand, namen dingen en noemden ze" souvenirs ", zegt Smithey, voorzitter van het festival gewijd aan alle dingen Little Green Men." De familie werd ziek van het lastigvallen en leugenaars genoemd. Ze vertrokken binnen 10 dagen. "
Stith's grootmoeder Glennie, een weduwe in haar vroege jaren 50 die altijd in het land had gewoond, was zo geschokt door de ontmoeting dat ze de boerderij verkocht en naar een appartement in de stad verhuisde: "Ze voelde zich veiliger rond andere mensen." Wat er die nacht ook gebeurde, had ook invloed op haar oom JC. "Hij kon zijn baan niet meer volhouden. Het heeft hem psychologisch geknoeid", zegt Stith.
Er ontstonden theorieën over de claims van de Suttons. Tijdens daaropvolgende onderzoeken werden de gezinsleden afzonderlijk ondervraagd, die elk de gebeurtenissen van de avond en het fysieke uiterlijk van de wezens - drie tot vier voet lang met gespierde bovenlichamen en geatrofieerde benen, grote gloeiende ogen en puntige oren - op een consistente manier beschrijven. Verschillende kunstenaars maakten vergelijkbare schetsen op basis van hun individuele beschrijvingen.
En toch noemde Dr. J. Allen Hynek, een astronoom en UFO-onderzoeker hoog aangeschreven voor zijn werk bij de US Air Force, de zaak Kelly-Hopkinsville "belachelijk" en beledigend voor "gezond verstand", volgens A World of UFO's uit 2008 door Chris A. Rutkowski. Sceptici zeiden dat de kleine mannen eigenlijk apen waren die Billy Ray en Lucky hadden meegebracht uit het carnaval, terwijl anderen dachten dat de familie grote gehoornde uilen voor buitenaardsen had aangezien. De maneschijn in Kentucky kreeg de schuld, ook al vonden de autoriteiten die avond niets op het terrein. "We lachen allemaal om dat omdat ze geen alcohol, of zelfs vloeken, toestond op haar eigendom, " zegt Smithey. "Ze waren een zeer rustige, betrouwbare familie."
In de zomer van 1969, nadat de UFO-schrijvers kwamen bellen, bracht Lucky Geraldine en haar broers en zussen terug naar zijn ouderlijk huis om hen te laten zien waar een van zijn belangrijkste momenten had plaatsgevonden. Lang geleden verlaten, hield het pand nog steeds de put, plus een vreemde cirkelvormige indruk in de grond waar Lucky dacht dat het ruimteschip die nacht geland moest zijn.
In 2005 werd Stith uitgenodigd om op een panel te spreken tijdens een evenement ter herdenking van de 50e verjaardag van de waarneming. Wat ze vond waren tientallen mensen die gefascineerd waren door de ontmoeting maar de feiten helemaal verkeerd hadden. De informatie was de afgelopen decennia zo verkeerd geïnterpreteerd dat bronnen de namen van de getuigen verkeerd citeerden en beweerden dat er 12 buitenaardse wezens waren in plaats van de drie of vier die haar familie had geschat. "Ik dacht, ik hoorde het uit de mond van het paard, " zegt ze. "Als mensen het verhaal willen horen, laten we het goed doen." Ze schreef de ervaring van haar familie in de boeken Alien Legacy, gepubliceerd in 2007, en in 2015 The Kelly Green Men: Alien Legacy Revisited.
In 2010, toen de gemeenschapsorganisatie van de Kelly begon met brainstormen over thema's om een fondsenwervingsevenement rond te bouwen, doken ze in het verleden van hun gebied en troffen ze de Kelly-Hopkinsville-ontmoeting als een belangrijk moment in de tijd, zegt Smithey. Zo werd het Little Green Men Days Festival geboren. Stith, een jaarlijkse spreker op het evenement en soortgelijke congressen, zegt dat ze vaak wordt benaderd door mensen die hun eigen verhalen over ontmoetingen willen delen. "Mensen vertellen me over dingen die ze hebben gezien die ze niet kunnen verklaren", zegt ze. "Ik denk dat als dit echt met deze mensen is gebeurd, en ik weet dat het met mijn fam is gebeurd, het angstaanjagend is. Er zijn miljoenen sterren en planeten in het universum - ik kan niet geloven dat de onze de enige planeet is met leven."
Ze haalt de mensen uit die haar familie bekritiseren vanwege hun acties die nacht. Festivalgangers hebben hun mening geuit dat Lucky en Billy Ray niet op de wezens hadden moeten schieten, of dat, als zij het waren geweest, ze de kleine mannen erin hadden uitgenodigd. "Mijn vader probeerde hen te beschermen. Ze waren plattelandsjongens en dat is wat ze wisten te doen: hun wapens halen, "zegt Stith. "Mijn familie heeft iets meegemaakt, of het nu paranormaal of buitenaards is, dat hun leven voor altijd heeft veranderd. Ik wil gewoon dat mensen zich de angst realiseren die ze die nacht hebben meegemaakt."
Wat speculaties betreft, de aliens zullen terugkeren op 21 augustus, Joann Smithey houdt haar adem niet in. "Ik wil gewoon een totale zonsverduistering zien", zegt ze. "Als het weer helder wordt, moet ik een festival organiseren."
