Buren: als ze goed zijn, merkt u ze misschien helemaal niet - of de tijden dat ze uw gazon water hebben gegeven of in uw prullenbak hebben getrokken. Als ze slecht zijn, merk je ze zeker - en hun luide muziek en hun hond die je tuin als badkamer gebruikt.
Daarom zijn de organisaties NeighbourWorks en Trellis het Good Neighbours Initiative in Arizona gestart - om die onbezongen helden een welverdiende erkenning te geven. Projectorganisatoren hebben 12 kunstenaars in het grootstedelijke gebied van Phoenix ingeschakeld om 12 banken te decoreren en te ontwerpen voor verdienstelijke buren. Inwoners van het gebied werden aangemoedigd goeddoeners te nomineren om een van de aangepaste stoelen te ontvangen.
De banken voelden aan als "zo'n geweldig gemeenschapssymbool, een plek om op je veranda te zitten en je buren te bezoeken", vertelde Patricia Garcia Duarte, president en CEO van Trellis, aan de Republiek Arizona .
Een van de kunstenaars, Lisa Ferris-Terzich, wiens bank met twee kleine jongens die ijs aten naar Papa Ed's Ice Cream Shop in het centrum van Glendale ging, was het onderwerp van een recent profiel van de Republiek Arizona .
De krant sprak met Ferris-Terzich over haar creatieve proces en waarom ze ervoor koos om twee kleine jongens af te beelden die ijs op haar bank aten.
Ze was aanvankelijk stomverbaasd voor ideeën. Toen ze wist dat de bank een boodschap moest overbrengen die de gemeenschap vierde, begon ze na te denken over haar jeugd in de jaren '60 en '70 en wat een 'goede buur' toen voor haar betekende.
"Ik denk dat er in die tijd veel meer gemeenschapsgevoel was", zei Ferris-Terzich tegen de krant.
Tijdens de zomers van haar jeugd speelden kinderen buiten, rennen door sprinklers om af te koelen, terwijl hun ouders op tuinstoelen en verandabanken zaten. Er was één ding in het bijzonder dat de buren altijd bij elkaar bracht, herinnerde ze zich.
"Je zou de ijscowagen horen en iedereen zou gaan rennen, " zei ze. "Ik herinner me dat ik daar ijs zat te eten. Het waren gewoon gelukkige kinderen en gelukkige ouders."
Het ijsconcept bleek toevallig. De bank ging uiteindelijk naar Linda Moran-Whittley, een gepensioneerde die een ijssalon uit een voormalige garage rende. De weelderige voortuin van de winkel was een populaire plek voor gezinnen om rond te hangen, en Moran-Whittley was een onvermoeibare vrijwilliger die geld inzamelde voor de lokale dierenasiel.
Tegenwoordig verstopt het werk van Ferris-Terzich niet in iemands achtertuin, zoals de kunstenaar ooit vreesde, het is in de ijswinkel van Papa Ed (vernoemd naar de overleden echtgenoot van de eigenaar), een plek voor buren die samenkomen om te zweten traktatie.
[via de Republiek Arizona ]
