Twee jaar geleden verliet ik Brooklyn voor Maine, waar ik ben geboren en getogen. Een deel van de motivatie achter de verhuizing werd gedreven door mijn beslissing om mijn tijdschriftbaan te verlaten om freelance te gaan, waardoor ik ongebonden bleef aan een postcode. De meeste motivatie om te verhuizen werd gedreven door mijn nieuwe vriend, die daar woonde.
Toen ik naar New York verhuisde, haatte ik het, simpel. Ik was blut, zonder vrienden, en ik had geen airconditioner. Maar na een kleine verhoging, nog een paar vrienden en een echt geweldige AC-eenheid bij de K-Mart op Astor Place, verbeterde het leven. Toen ik naar Portland, Maine vertrok, was dat met weinig tegenzin. En het eerste jaar dat ik hier woonde, haatte ik het ook een beetje.
Als je nog niet in Maine bent geweest, is hier wat je waarschijnlijk wel weet: hier bevindt zich het zomerhuis van George HW, we maken een gemene kreeftrol, en ja, het sneeuwt. Als je in Maine bent geweest, dan ben je waarschijnlijk jaloers. Ik zeg dit met zo weinig hyperbool en sentimentaliteit als ik kan opbrengen: Maine is de mooiste plek waar ik ooit ben geweest. Het landschap is onaangeroerd, dramatisch en opwindend. De lucht ruikt naar pekel- en dennennaalden en mos- en houtvuren, afhankelijk van het seizoen. Maar hier fulltime wonen is op een aantal belangrijke manieren anders geweest dan ik had verwacht.
Het is moeilijk om anoniem te zijn.
In New York had ik ruzie met iemand die twee straten verder woonde en we kwamen elkaar drie jaar niet tegen. Hier kruisen mijn vriend en ik heel regelmatig paden met elke persoon met wie hij het genoegen had om te daten - behalve het enige meisje dat naar Montana verhuisde, zegen haar hart. De mensen die ik stalk op Instagram zijn ook de mensen die ik zie bij Whole Foods, en zijn ook de mensen aan de tafels naast ons als we uit eten gaan.
We zijn niet allemaal familie van elkaar.
Er is mij gevraagd door mensen waarvan ik dacht dat ze grappiger waren: "Dus, trouwt iedereen daarboven met hun neven en nichten?" vaker dan ik zou willen toegeven.
GERELATEERD: 12 van Amerika's favoriete broodjes
Iedereen draagt echt bonenlaarzen en visserstruien.
In feite draag ik beide terwijl ik dit schrijf. Geen grap. Ik wou dat ik kon zeggen dat het komt omdat ze allebei chic zijn, wat ik denk dat ze zijn. Maar de waarheid is dat ze vreemd goed geschikt zijn voor steeds veranderend weer: een frisse zonnige dag, een natte storm, een lichte motregen of een sneeuwstorm.
Het weer is ... het weer.
Het is niet ongewoon dat drie van de vier hierboven beschreven aandoeningen op dezelfde dag optreden. Sinds ik hier woon, zijn de winters lang, besneeuwd, eerst mooi en eindeloos vermoeiend. De zomer is absoluut ongeëvenaard. Helder en zonnig gedurende de dag, met koele briesjes en koele nachten. Volledige openheid: de zomer is ook heel, heel kort.
Maine is de mooiste plek waar ik ooit ben geweest.
Het kan een beetje eenzaam zijn.
Iedereen is een transplantatie in New York, wat volgens mij betekende dat mensen vrij open stonden om vrienden te maken. De meeste mensen die in Portland wonen, zijn opgegroeid in naburige steden en gaan nog steeds diep samen met hun basisschool- of middelbare schoolvrienden.
Er is veel lekker eten.
Portland heeft een voedselrevolutie! Je hebt er waarschijnlijk over gelezen of erover gehoord, of misschien ervaren. Als je naar de stad komt, neem dan een heilige donut voor het ontbijt, een Italiaans broodje van Amatos voor de lunch en een haardgestookte pizza bij American Flatbread voor het diner. Als je zin hebt, probeer dan Bao Bao Dumpling House, Central Provisions en Street & Company.
Er is heel weinig etnisch eten.
Het Indiase eten is waterig. Het Thaise eten geeft me buikpijn. En er is absoluut geen echt Chinees eten, niets zelfs in de buurt van de peperkorrel en chili-genot, ik zou regelmatig eten voor de lunch in Manhattan.
Het is heel wit.
In 2009 kreeg Maine de meest vernederende eer als de witste staat. Maine is prachtig en de mensen zijn oprecht vriendelijk, maar ik mis de diversiteit van New York.
Veel mensen gingen hier kamperen.
Wanneer ik niet-Mainers vertel waar ik woon, krijg ik twee antwoorden. Of ze zijn hier naar zomerkamp geweest, of ze hebben (of iemand kennen die hier is) een zomerhuis hier. Mijn reactie is altijd hetzelfde: Nee, ik weet niet waar je kamp was; ja, ik heb gehoord van Kennebunkport; en nee, ik ben George HW Bush nooit tegengekomen.
