Het was het jaar 1984. Een paar dat we meneer en mevrouw Smith zouden noemen, hadden net een mooi oud huis gekocht in het hart van Cooperstown, New York, een klein dorpje ongeveer 120 km ten westen van Albany.
Wat de gemeenschap mist aan voorzieningen in de voorsteden, maakt het goed in de cultuur. Het is de thuisbasis van het Fenimore Art Museum, dat een van de meest uitgebreide collecties Indiaanse kunst van het land herbergt, en het Farmer's Museum, een 19e-eeuws dorp nagebouwd met periode-accurate gebouwen uit de hele staat. De National Baseball Hall of Fame werd daar geopend in 1936. Het hoofdhotel in de stad, Otesaga Resort, een uitgestrekt landgoed dat in 1909 werd gebouwd en ooit diende als internaat voor meisjes, blijft het hele jaar door geboekt met bruiloften uit New York City, die kom voor de prachtige achtergrond van Otsego Lake.
De beroemdste inheemse zoon van Cooperstown, auteur James Fenimore Cooper, die The Last of the Mohicans schreef , bijgenaamd het meer "glimmerglas" voor het glinsterende effect dat ochtendmist op het water heeft. (Zijn vader, rechter William Cooper, heeft het dorp gesticht.) Elke zomer brengt het Glimmerglass Festival opera naar het theater aan het meer van de stad.
Het is het soort plek waar je elke smidge in het hoofdstraatrestaurant hoort. Er zijn op elk moment twee agenten in dienst. Je weet precies wie een DUI heeft gekregen, want je zult zien dat ze tijd op de vuilnisbelt doen als je je afval gaat afgeven. De huidige bevolking zweeft op 1.852.
Kort na hun intrek besloten de Smiths een diner te organiseren voor hun nieuwe vrienden en buren. De nacht verliep goed, er liepen gesprekken terwijl gasten genoten van het eten en elkaars gezelschap. Toen sneed een scherp geluid door het gekakel: uit de keuken kwam het onmiskenbare geluid van verbrijzeld glas. De Smiths snelden de eetkamer uit, geschokt toen ze de schotels vonden die ze hadden gebruikt om het avondmaal op de keukenvloer te bereiden. De vaat die enkele seconden eerder stevig op de aanrecht had gezeten, was bezaaid, sommige onherstelbaar gebroken.
"Het was een nogal ongelooflijke scène en ze hebben geen verklaring voor hoe dit had kunnen gebeuren. Ze hadden geen huisdieren die deze dingen hadden omvergeworpen. Er was zeker geen beving of aardbeving geweest", zei Bruce Markusen van Cooperstown Candlelight Ghost Tours, een groep leiden op een recente zaterdagavond.
Maar de Smiths hadden wel een mogelijk antwoord, toen ze erover nadachten. Iemand rommelde met hen en, gezien wat ze wisten over de overleden vorige eigenaar van het huis, zou het niet vreselijk verrassend zijn geweest als het opgewekte geroezemoes van vrolijkheid haar van streek had gemaakt.
Het huis van de Smiths werd oorspronkelijk gebouwd in 1888. Het werd gekocht door twee bekende figuren in de gemeenschap, George H. en Minnie Marsh White, in 1916. Hij was een bankier en zij was een leraar. Het kinderloze echtpaar woonde daar vele gelukkige jaren en maakte vaak lange autoritten langs de kust om hun tweede huis in Florida te bezoeken tijdens de zomer- en winterstop van Minnie op school.
Toen stierf George helaas in 1938. Minnie was er kapot van. Ze was eind vijftig en opeens alleen. Het huis met zeven slaapkamers dat ze ooit hadden gedeeld, voelde als een enorme, lege huls. "Een paar jaar later kwamen de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog. Een van de bijproducten van de oorlog was een ernstige rantsoenering van aardolieproducten en als gevolg daarvan was het voor Minnie niet langer mogelijk om met de auto langs de kust te reizen tijdens de winter, "zei Markusen.
"Ze zat hier het hele jaar door vast. Het is een prachtig huis, maar het is een groot huis voor één persoon. Je blijft hier de hele winter zonder pauze en het kan je parten spelen - het lijkt precies dat te hebben gedaan."
Minnie liep over in een ernstige depressie. Op 7 december 1944 klom ze de trap op naar de derde verdieping, zorgde voor een strop tussen de twee ramen aan de voorkant van het huis en nam haar eigen leven.
De Smiths wisten van Minnie toen ze het huis kochten. (In New York is het eenmaal de verantwoordelijkheid van de eigenaar om eventuele griezelige activiteiten tijdens het verkoopproces aan potentiële kopers bekend te maken zodra een huis is gepubliceerd als spook.)
"Je organiseert een etentje en dan, zonder uitleg, zijn je keukenartikelen zojuist op de grond geslingerd en denk je dat er spoken bij betrokken zijn. Het is geen prettige situatie. Veel mensen zouden naar Hubbell's Real zijn gegaan Landgoed en een 'te koop'-bord ophangen, maar de Smiths deden dat niet', zei Markusen.
De familie bleef daar wonen, vastberaden om vrede te sluiten met andere entiteiten waarmee ze het huis zouden kunnen delen. Na verloop van tijd leek Minnie haar zegen te geven. Eens, toen hun dochter van schooltijd een gekoesterd sieraad verloor, toonde de geest welwillendheid. De zilveren ring had niet veel geldwaarde maar had, zoals Markusen het omschrijft, een sterke sentimentele aantrekkingskracht. De Smiths doorzochten elke kamer, elke verdieping, elk laatste hoekje en gaatje van het huis en probeerden verwoed de ring te vinden. Ze gingen zelfs terug naar de slaapzaal van hun dochter. Niets.
Terug in het huis gaf de jonge vrouw het op en vocaliseerde zoveel. "We gaan de ring niet vinden. Hij is weg. Ik moet hem gewoon vervangen", zei ze hardop.
De volgende ochtend zag ze iets glimmends op het dressoir in haar slaapkamer. Het was een ring. Het was de ring die ze misplaatst had, nu in het zicht, op een plek die ze duidelijk zou hebben opgemerkt als die er de avond ervoor was geweest. Markusen beweert dat ze het niet eerder heeft gezien omdat het er niet was.
"Tot op de dag van vandaag is mevrouw Smith ervan overtuigd dat de geest van Minnie Marsh White de klaagzang van haar dochter hoorde en gemotiveerd raakte om de ring te vinden en deze vervolgens op een locatie te plaatsen waarvan ze wist dat ze hem gemakkelijk zouden zien, " zei hij.
"Het is grotendeels vanwege dit incident dat meneer en mevrouw Smith de geest van Minnie Marsh White als een vriend beschouwen: iemand die behulpzaam is en niet iemand om bang voor te zijn."
Het huis, dat werkt als een bed and breakfast, wordt nog steeds achtervolgd door de geest van Minnie. De Smiths wonen daar nog steeds. Van tijd tot tijd melden gasten dat ze voetstappen horen aankomen vanaf de onbezette derde verdieping. In de serre zijn er ingelijste foto's te zien, een weergave van de geschiedenis van het huis, inclusief een portret van Minnie. Af en toe worden die foto's herschikt, een beetje verplaatst - een andere indicatie, zegt Markusen, van de activiteit van Minnie.
Volg Country Living op Pinterest .
