Het is een praktijk die volgens de normen van vandaag onethisch is, maar in de eerste helft van de 20e eeuw werden premature baby's tentoongesteld in couveuse-exposities op promenades en beurzen in het hele land.
Een dergelijke bijzaak was op Coney Island in New York, waar gasten 25 cent betaalden om preemies te zien gekleed in oversized outfits die in de taille werden vastgehouden met een lint om hun kleinheid te benadrukken. Een bord boven de ingang van de tentoonstelling kondigde aan: "All the World Loves a Baby."
Een staf van artsen, verpleegkundigen en natte verpleegsters zorgden 24 uur per dag voor de zuigelingen, die zich aan strikte hygiënevoorschriften hielden: artsen droegen witte doktersjassen over hun pakken en verpleegkundigen gekleed in gesteven witte uniformen. Een kok werd specifiek ingezet voor het bereiden van gezonde maaltijden voor de natte verpleegsters, die ter plekke zouden worden ontslagen als ze betrapt werden op het eten van hotdogs, alcohol drinken of roken.
Vroege incubatortechnologie.Vroege couveuses, gebouwd van glas en staal, torenden meer dan 5 voet lang uit en bevatten buizen die in de frisse lucht stroomden die door een stuk met antisepticum doordrenkte wol, volgens BBC magazine. De kunstmatige baarmoeders werden warm gehouden door heet water dat via een buis onder het bed van de baby circuleerde, de temperatuur werd geregeld door een thermostaat. Dit waren de nieuwste incubatormodellen uit Frankrijk, het land op het gebied van premature kindergezondheidszorg en tientallen jaren vóór de VS. Het was 1903 en het eerste ziekenhuis aan de oostkust met faciliteiten voor premature baby's zou pas in 1939 in New York worden geopend.
De kosten om dit "mini-ziekenhuis" op de promenade te onderhouden, waren ongeveer $ 15 per dag (of meer dan $ 400 in het geld van vandaag), maar de ouders van de baby's betaalden geen cent, en dit was allemaal te danken aan een jonge, Duits-Joodse immigrant genaamd Dr. Martin Couney, die door de reguliere medische instelling was afgewezen.
Een elektrische kinderincubator in 1903.
Dr. Couney toonde voor het eerst de kracht van incubators aan duizenden op de Berlin Exposition in 1896 en de Victorian Era Exhibition in Earls Court in Londen in 1897. Het was zo'n succes dat hij de "show" over de grote vijver het volgende jaar nam, om de Trans-Mississippi en de internationale tentoonstelling in Omaha, Nebraska. Met eerlijke en expo-cultuur in Amerika, zag Couney kansen. Hij emigreerde en maakte van Coney Island zijn thuisbasis, waar zijn Infant Incubator een van de populairste attracties van het pretpark was van 1903 tot 1943.
Couney en zijn vrouw verwelkomden in 1907 een eigen premature baby: een dochter, Hildegarde, geboren zes weken te vroeg, die zou opgroeien om de voetsporen van haar moeder te volgen en verpleegster wordt in de faciliteit van haar vader.
Hildegarde Couney met een van de incubatorbaby's.
Destijds was de belangrijkste consensus onder Amerikaanse artsen dat preemies "genetisch inferieur" waren en "voorbestemd om te sterven", aldus BBC.
Een van die baby's, Lucille Horn uit New York, die in 1920 werd geboren, sprak in 2015 met het conversatiearchiefproject StoryCorps over haar ervaring als tentoongestelde broedmachine. "Mijn vader zei dat ik zo klein was dat hij me in zijn hand kon houden, " vertelde Lucille haar eigen dochter, Barbara. Met een gewicht van slechts een paar pond was ze te zwak om te overleven. Ziekenhuispersoneel vertelde haar ouders dat ze geen plaats voor haar hadden en dat "er geen kans in de hel was" dat ze zou leven.
"Ze hadden helemaal geen hulp voor mij, " zei Lucille. "Het was gewoon: je sterft omdat je niet in de wereld thuishoorde." Dus deed haar vader het enige waar hij aan kon denken: hij sprong in een taxi en nam haar mee naar de tentoonstelling van Dr. Couney. Ze bracht er zes maanden door voordat ze sterk genoeg was om naar huis te gaan.
Lucille Horn overleefde en bloeide natuurlijk - ze was 95 toen ze het StoryCorps-interview gaf - en samen met ongeveer 6500 mensen die ooit 'incubator-baby's' waren, moet ze Dr. Couney bedanken.
Op de vraag hoe ze zich voelde dat mensen betaalden om haar te zien, zei Lucille: "Het is vreemd, maar zolang ze mij zagen en ik leefde, was het goed."
Volg Country Living op Pinterest.
